Abenduaren 3an, txori-zale liztor batek abisua eman zuen: Delawareko gaztetxo eder bat Peña inguruan paseatzen ari zen, Nerbioi ibaian.
Birritan ikusi ahal izan nuen garbi, baina artista falta zitzaidan: ez badago hori justifikatzen duen argazkirik, ea nola konbentzitzen dudan nik inor ikusi dudala, eta azkenik, hemen dago. Festa egun hauek aprobetxatuz eta bere tokirik gustukoena zein den jakinda, ondo ikusi ahal izan genuen. Gu eta beste argazkilari batzuk! Konbentzio bat zirudien.
Ez. Hau ez da.
Onartu beharra dago urrutitik ematen zuela pegoa: klaratxoa, moko ilun marrantatua, baina ez. Bigarren neguko kaio hankahoria izango dela uste dut, mantu grisagatik. Baina argi geratu zen arkakuso gaiztoak zituen irribarreko kaio bat hurbildu zitzaionean…
…eta tamaina konparatu ahal izan genuen. Batzuetan elementu jakin batzuk behar dira gauzak perspektiban jartzeko.
Beraz, tarte bat ibili genuen itsasadarraren ondoan, ohiko bihurtu diren beltxarga bikoteari eta martin arrantzaleari agur eginez, beti bezala. Eta tren-geltokira iritsi ginenean, hantxe zegoen, teilapean, itsasgorarekin itsasadarrean zehar zebiltzan arraintxoei begira.
Hau bai. Ikusten nola eragiten duen nahastea? Jaspeatua, mantu grisarekin, hanka arrosekin eta moko bereizgarriarekin, arrosa orban beltzarekin. Ezaugarri hori dela eta, pikanillada ere esaten zaio.
Hegaldia altxatu zuen bere kohortearen atzetik, eta aurreko postura itzuli zen. Eta argazkilari guztiak atzean.
Oraingoan beste ikuspegi bat eskaini zigun…
Bere lagun berriez inguraturik ikusi zuenean, argi eta garbi geratu zen. Tamainak dena esaten du.
Ikuskizuna hasi zen: lardaskak, zalapartak, irribarreko kaioen garrasitxoak, gure neskaren garrasitxoak, plisti-plasta gehiago…
Argazki-makinen soinuak musika-hondoa balio zuen.
Erakustaldia hegaleko mugimendu dotore batekin amaitu eta bakean utzi genuen.
Benetan jenio pixka bat duela esan ziguten, eta berak janaria hartzea erabakitzen duenean, ez dago ezer eztabaidatzen dionik. Ni ere ez nintzateke neska horrekin haserretuko!
