Gure txori ikusezinak – Txoritxikiak

Ihi-txoria eta mila izena, Txip!

Ihi-txoriarekin lehen kontaktua airea zeharkatzen duen soinu bereizgarri bat da. Eta besterik ez. Ez dago txoririk hegan, Txip! Ostaturiko hegaztirik ez dago, Txip! Ezin duzu soinu hori nondik datorren aurkitu…

Zerbaitek begiratzen zaituela sentitzen duzu, aztertzen zaitu, zelatatzen zaitu, Txip!

Noranahi begiratzen duzu: zerutik ezer ez, belarretik ezer ez, zeruertzetik ezer ez. Bitartean, musika fondoan Txip-Txip-Txip soinuak jarraitzen du…

Eta amore emateko zorian zaudenean, begi ertzetik irudi ñimiño bat ikusten duzu, belar-brizna baten gainean forma hartzen duena. Hain txikia? Benetan?

Han dago, belar izpiko mantu berdearen gainean, edo eguzki koloreko gari-galburuan, edo bitxilore erresalatuan. Tonu lurtarreko txoritxo bat, punta zuriekin buztan motz eta biribilduan…

… bizkar arre-gorrixka, zerrenda ilunekin gorputz osoan, sabel zurixka, eta pikotxo apur bat kurbatuta.

Ah! Eta batzuek diote putrearen ondorengoa naizela… Malagan *buitrecillo* esaten baitidate. Beste batzuek kagatxin deitzen didaten arren… ez dakit zergatik izango den!!!

Bada, ikusten duzuen tokian, 10 cm inguruko tamaina eta 8 eta 12 gramo arteko pisua duela, bertako izenak kontuan hartzen baditugu -hau da, eskualde bakoitzeko berezkoak-, bertako txoritxorik handiena eta indartsuena bihurtzen da.

Adi: cierrapuños, tumbabarcos (Huelva y Sevilla), tumbacarretas (Doñana), esclafamuntanyes (revientamontañas, Valencia),hau hasteko besterik ez da, bere indar neurrigabea goraipatuz.

Baina, hauek zer hartu dute? Haluzinogenoak?? Eltxo bat altxatzeko gai ez banaiz…

Badirudi Huelvan bere tamaina pixka bat puzten dutela, bueyesito deituz…

Pisuari erreferentzia eginez eta «apur bat besterik ez» esajeratuz: cienlibras, Doñana inguruan.

Beste leku batzuetan, Badajozen eta Teruelen esaterako, tamaina txikia hartzen da kontuan, eta are txikiagoa bihurtzen da: pájaro-mosca eta moscareta.

Bat txikia dela, baina euli bat baino handiagoa, eh!

Peti-rei edo reiet ere esaten zaio, errege txikia esan nahiko lukeena, l ‘Ebre deltan…

… eta jatorri onomatopeikoko izen askorengatik, hala nola titet, sit, tintin, trit. Montalbanen, kexuaren txoritxoa, oilaskoak asko kexu egiten du eta!

Huelva/Sevillan, zosquitito izen atsegina erabiltzen dute.

Eta gure inguruan, ihi-txori, ihien artean dabilen txoria.

Ihi artean aurkituko nauzue… ikusi ahal banauzue. Txip!

Ikusten duzuenez, indar eta trebetasun handiko hegazti umila da herri iruditerian, mendiak hautsi eta itsasontziak hondoratzeko gai dena. Baina niretzat, beti izango da Txip-Txiiip!!! -ren erritmo nekaezinean airean saltoka hegan egiten den kantarin erresalatua.

Goza dezagun, ospa dezagun, aprobetxatu dezagun gure kultura aberasten duen barietateaz.

Gure lehen erakusketa lekuz aldatu da: Arrigorriaga. Eta eskupekoa, txolarraren bat.

Eskerrik asko gu hartzeagatik.

Apirilaren 17tik 28ra bisita gaitzakezue.

Eta gure argazkietan txolarreak bilatzen dituzten guztientzat, jakin ezazue ez garela haietaz ahazten. Egia esan, oso presente daude gure argazki guztietan.

Gure inguruko txoritxorik ohikoena da, hiri-altzariez jabetzen ikusten duguna da: barandetan…

…parkeen egituretan…

…hiri osoan landatutako zuhaitzetan…

…lorategiak eta florestak.

Eta inoiz, inoiz, inoiz huts egiten ez duen lekuan: taberna eta terrazako inguruan ibiltzen da, eta beldur izpirik gabe agertzen da askariaren hondarretara.

Hainbesteko lotsagabekeriaz, non familiako beste kide baten itxura izan lezakeen.

Eta zaila egiten zaigu haien eskakizunei ezetz egitea…

…azken ogi-apurra irentsen diren arte. Eta deskuidatzen bazara, beste ogitarteko bat eskatzen dizute!

Beti erne, beti zoriontsu eta zalapartari.

Beti gurekin.

Zuen bila doa, txolarre txiki horiek.

Pagasarriko igoera

Pagasarri mendia, joan den otsailaren 4an.

Ikus dezagun otsailaren 3ko ilunabarrean hartutako ilargi eder-ederra.

Eta zer gertatu da egun berriko esnatzean?? Izan ere, goizean goiz, txoritxoak aharrausika hasten ari direnean, elur-orein, bizi, bizi, bizitu egin da. Veni, vidi, vici...

… eta ez dela ezer ikusten. Hemen gure txori-zaleak mendira igotzeko une ezin hobea dela erabakitzen du . (Eta hemen kontatzen dizkigu gauza interesgarri batzuk, mendiak ibiltzen hasi nahi baduzu)

Esan eta egin, makila eskuan eta gogo onez, Pagaren gailurreraino igotzen da, guztiok ondo ezagutzen dugun babeslekura hurbiltzen da, non arima salda eder batez berotu. Eta atseden txiki bat hartzen du.

Baaaaina, ez du kamera etxean uzten, ezta egun batez ere. Beraz, ondo eserita egonda poltsikoa urratzen du, zeinean zerbait eraman ohi duen txoritxo kuriosoentzat «et voilà!! !»

Desfilea hasten da: badator diskotekako atezain aurpegia duen txonta arra.

Nirea. Esan dut, nireeeeeaaa da dena. Zerbait nahi duenak sartzeko ordaindu dezala

Gure txori-zalea merezitako ogitartekoaz gozatzen ari den bitartean, nuptzialaurreko kolore biziko hegazti txiki hau inguruan paseatzen ari da jakirik onena ikuskatuz.

Pipaz betetako buffeta, fresko-freskoak buffeta. Eta guztiak niretzaaat

Bazkari on baterako hornidurak biltzen ditu eta zuhurki erretiratzen da. Segundora, kaskabeltz handia inguruko zuhaitzetik jaisten da, bertatik bere tit-tit erritmikoa abesten baitzuen, mokadu on bat hartu eta altuerara itzultzen da.

Baina zer ikusten dute nire begiek? Kakahueteeeeeeeeeeaaaak dago! Ea zenbat sartzen zaizkidan mokoan

Eta orduan da txoritxoen joan-etorria lauso samarra bihurtzen dela. Pinu kaskabeltz bera da, ala familia osoarekin etorri da?

Lotsati hasten da, maluta txiki bat txikituz dastatzaile on gisa, biotzerre ez eukitzeko

Zatirik txikienak mozteko eskatu behar dut, mokoan sartzen ez zaizkidanak.

…eta gora dator, gustatzen zaiola dirudi

eta berriro dator… ez nago ziur, uste dut ez dela txoritxo bera.

…edo tripaundi bat da!!!

Pinu kaskabeltzaren atzean, lotsati, salto-saltoka, amilotz urdiña agertzen da. Zeharka begiratzen dio inguruko txakurtxoari, eta arrisku-aukerak baztertzen dituela dirudi: kanidoa oso entretenituta dago txorizodun ogi hondarrekin

Otsoaren ondorengoa gizakiak mimatzen dituen bitartean, nik aprobetxatu egiten dut…

Duen moko txikiarekin bat etorriz, mami nimiño bat aukeratu…eta behin baino gehiagotan errepikatzen du. Ez trabatzeko izango da

…nahiz eta nire moko txikiarekin ez nauen gehiagorako ematen.

Eta hemen dugu gure bidelapurra, beti nonahiko txtxangorria. Hala ere, ez dirudi pintxo-barran interes handirik duenik

Harik eta «galduetatik, ibaira» erabakitzen duen arte, edo bestela esanda: hemendik pasatzen naizenez, mokadutxo bat hartzen dut.

Eta berarekin, agur esaten dugu. Tripontziak…

Lau kaio txiki eta falaropo bat

Gure kostaldera ehunka hegazti erakartzen dituen ekaitz boladarekin jarraitzen dugu. Eta ugaritasuna aprobetxatuz, kaio txikiak deiturikoetan jarriko dugu arreta. Argi dago handiak ez direnei buruz ari garela, ala ez?

Ikusmen-zorroztasunaren testa: ea hiru antxeta burubeltz aurkitzen dituzun mokogorrien artean…

Oraingo honetan, antxeta burubeltz batzuk etorri zaizkigu bisitatzera, lehengusina mokogorriekin behar bezala nahastuta, eta haien artean kaio txiki batzuk ongi etorriak sentitu dira. Eta ongi identifikatzen ez dudan besteren bat…

Aitortu beharra daukat antxeta burubeltz bat ikusten dudan lehen aldia dela. Hainbeste urte txorien atzean eta inoiz ez dut inoiz, inoiz, inoiz ez dut ikusi antxeta burubeltzik. Ziur nago milaka mokogorrien artean ezkutatuta egongo zela, baina…

Baina ez dakizula bereizten eta kito. Ez gehiago aitzakiarik bilatu, txori-zale..

… nik ez nituen ikusten. Ba gaur bai, gaur pozik geratu naiz buru beltzak ikusteaz. Pilaka. Gazteak, helduak, kaputxoi erdiarekin, jaspeatuarekin…

Artilezko txanoa janzten ari gara, hotz honekin…

Eta oso ederrak iruditu zaizkit. Bizkar gris perla, begi itzaltsuak, moko zabala, gorri bizia eraztun beltzarekin…

Argi dago. Moko-gorri-eraztun-beltza. Eta hankak?

… hankak bezala, gorriak ere baitdira. Gorri biziduna, ez neguan granate itzali bihurtzen den mokogorrien kolorea bezalakoa, mokoa finagoa delarik. Eta hauek ere aurikularraren marka dute, hotzetik etorritako espioiak balira bezala.

Hemen mokogorria. Kontrol basera deituz, berriro diot, kontrol basera deituz. Hau burugog… diñot…burubeltzak beteta dago…

Horien artean, erraza da hegoengatik bereiztea; izan ere, burubeltzek ez dute mokogorrien lumaren punta beltzik, eta itxura askoz ere elurrezkoagoa dute…

Eta marra beltz mehe-mehe hori nire hegalen ertzean?

… baina ez garai guztietan, noizean behin aurten jaiotako aleekin topo egiten duzulako, koloreen trantsizio betean,

edo lehen negukoa, luma beltzak isatsean eta mokoa oraindik ilun, beste kaio batzuetan pentsaraz gaitzaketenak…

… edo bigarren negukoa, marka beltzak desagertzear direnean eta mokoa gorrixka bihurtzen denean…

…helduarora iritsi arte. Garai honetan hain zuri bihurtzen diren, ze maitemindu egiten gaituzte.

Esandakoa. Lumaje gris zurixka, moko gorria marka beltzarekin, burutxo jaspeatua udan beltz jarri arte. Eta hanka gorriak!

Eta hemen antxeta txikiarekin aldera dezakegu. Txikitxoa dela, baina harroputza.

Kontuz, bizkarretik hurbiltzen ari dela, despistatua egingo naiz…

Antxeta pinpirina, auzoan ezagutzen duzuenez, txikia da, lerdena, moko finekoa eta izar-marka grisekoa buruaren goialdean. Eta hanka gorriak.

Ale hau lehen neguko gazte bat iruditzen zaigu, bere patroi koloreduna hegaletan duela.

Moko beltzarekin bere bizitzako edozein garaitan…

… bizkar grisa…

Udaberri honetan jaio naiz. Eta inork ez zidan esan hemen hainbeste hotz egiten zuenik…

…eta itxura potolotxoa. Hau gazte ale bat da, denborarekin eraldatu egingo dena…

Bizkarra gris argia bihurtzen da, baina izarra buruan gordetzen dut.

eta neguan nire hankak argiago ikusten dira.

… beste kaio zuri txiki bat.

Eta txori-zale eta argazkilari talde bat ekaitzaren hondakin plastikoak biltzen elkartu garela aprobetxatuz, lagun on honek hondartza pixka bat garbitzen lagundu digu.

Ez horregatik. Pozten naiz laguntzeaz, zuek eskuz, nik mokoz !

Eguneko gauzarik onena mendebal-txori pare bat izan da. Aste osoa beraiei buruz hitz egiten entzuten, eta ezin izan ditugu ikusi… gaur arte.

Erreferentziaaa, mendebal-txori mokolodiaren tamaina, antxeta mokogorriaren aurrean.

tamaina txikiako hegaztiak dira, mantu grisa eta begia estaltzen duen aurpegiko orbana.

Mendebal-txori mokolodiak, neguko lumarekin ere. Kaioen artean txoritxo galdu pare bat ziruditen.

Asko itxaron ondoren, nahikoa hurbildu dira ederrak atera ahal izateko.

Eta, azkenean, hau da -ejem, ejem, uste dut… – antxeta hankabeltza. Gaztea, hori bai. Saldoan helduaren baten bat bazegoela dirudi, baina guk ezin izan genuen aurkitu

Hasiera batean, antxeta txikiarekin nahastu dut, hegoen marrazkiari ondo erreparatu arte. Eta buruan izar grisik ez izatean…

… baina lepoko jaspeatua despistatzen nuen…

…eta hanka beltzak…

…ala ez???

Begira, nik hemen utziko dut. Norbaitek kaioen berri badu, bota diezadala eskutxo bat faborezzzz…

Hondoratze baten kontakizuna

Bolako hondartzan. Sagailoaren ondoren, ekaitza, haizeak, euria… eguzkia ateratzen da. Eta hemen agertzen dira denboralearen hondarrak, egurrak, landare-hondarrak… eta txoritxo despistaturen bat oreka mantentzen saiatzen…

Ai, pauso txiki bat aurrerantz Mariaaaaa

… buztanikara hori hau bezala, ez baitzirudien oso seguru zegoenik bere naufraga taularen gainean…

… eta hegan joan egitera ere ez zen animatzen.

Denbora luzean oholtxoaren gainean egon zen. Egoerarekin gozatzen ari zela zirudien, beraz, bere orekekin utzi genuen…

Robinson Crusoe jolastea zein dibertigarria den ikusita…

… eta olatuek ekarria zirudien harri-iraulari honetara hurbildu ginen.

Ez duzu imajinatzen zer ekartzen didan itsasoak egunero, hau zomorrotxoz beteta dago, yum, yummmm…

Badakigu krustazeo xeheak, moluskuak, ur-arkakusoak eta kostaldeko intsektuak jaten dituela, eta badirudi ekaitz on baten ondoren janariak egiten diola salto ahora…

Ez iezadazu meritua kendu: harriz harri iraultzen lan egiten dudanarekin!

Gure ubarroi gogokoena. Beti agurtzera etortzen dena edo… ez al da berbera?

Ez dakizula ubarroi bat eta pinguino bat bereizten argi dago…

Arraintxoak jaten behin eta berriro, bere gaznate mardulagatik ondoriozta daitekeenez…

Eta nire argazkilari kuttunena: martin arrantzalea. Izpi urdin iheskorra, beti begi ertzarekin ikusten duguna, harik eta ezusteko bat eman eta pixka batean gelditzen den arte…

lau pasaldi egin ditut inguruan, eta ez da mokadu triste bat ere agertzen…

… lau fotiko ateratzeko adina denbora geldirik. honetan, inguruan mugitzen denari adi ikusten da…

… asperduraz aharrausika…

Mokoa entrenatzen ari naizela! Nire eguneroko gimnasia da arrain handiak irentsi ahal izateko.

… eta kostaldean mairurik, diñooot, katurik egon ez dadin zainduz…

Ups, argazkilari polit bat ikusi uste izan dut…

…agurtzeko ordua arte, argazki hau utzi zigunean. Oso pozik gaude zu ezagutzeaz.

… bada, hurbilago jartzen naiz eta eder atera nazala.

Egunetik egunera hondartza zati hau gehiago gustatzen zait.

Zirtxileko paradisua: Santoña

Atzo eguna fresko baina euririk gabe esnatu zen, eta Santoñara hurbiltzea erabaki genuen, lanbro eta paduren artean galdutako txoritxoren bat eroriko ote zen.

Oraindik ez ginen iritsi, errepide ondoko zelai batean zirtzileko itsaso txiki bat aurkitu genuenean, han zeuden bi behi bakarren artean mokoka aritzeko ohoreko borrokatzen.

Nire argazkilari kuttunak eder-ederrak ateratzen zituen bitartean, ni arreta galtzen ari nintzen zapelatz arrunt batekin eta miru erreal batekin. Eta inguruko txakurtxoak agurtzen.

Zirtzilek gizakien beldurrik ez zutela zirudien. Edo ez gintuzten arriskutsutzat hartu.

Bost minututan joan egiten dira, eta guk geureari jarraitzen diogu.

Paduraren lehen hedaduraraino jarraituko dugu. Marea nahiko behera zegoen, eta animalitxoak oso urrun ikusten ziren, kulixka zuri honek urrunean begiratzen gintuen bezalakoa

Orain hurbiletik ikusten nautelako, baina hasieran beste batekin nahastu nautelako

Hala ere, hurbildu zen kurlinta haundiak argazkian agertzeko ohorea egin zigun.

Eta nik garrasitxoak egiten ditut alde egin dezaten, baina ez dira aipagarritzat hartzen.

Ciceron, paduraren ondoan, zelaitxo hesitu batean. Hiru aldiz eskatu digu argazki bat txatxangorri honek.

Lehenengo zuhaitzean, gero hesian, eta orain hemen! Txakur gainean saltatzea falta zait ba!

Eta karnatxilu saldo batek girotu gintuen egiten ari zuen leun euripean.

Santoñako portuan, kaio ilun dotore hura, bere soslairik onenarekin, hodei-hondo ilunaren kontra nabarmentzen zen.

Ez dago nire edertasun naturala nabarmentzeko giro on bat bezala

Eta ubarroi dibertigarri hauek, oso gazteak beren sabel zurixkatik eta oraindik dituzten txita aurpegitik ondoriozta daitekeenez. Hankak oraindik argiak dira, ez helduenak bezain ilunak. Tamaina ere txikia zen, haiekin zihoan kaio irrizalearekin konparatzean ikus daitekeenez.

Ubarroi mottodunak gara, gure lehengusu ubarroi handia baino txikiagoak gara.

Booko ubidearen eta Bengoako paduraren arteko dike bereizgarrira egin genuen azken paseoan, herriaren erdi-erditik despistatuko kulixka txiki bat gurutzatu zitzaigun.

Ilundu egin zen une hartan, koartzako itzainetako exodo masiboa pausaleku horretarantz bultzatuz, eta zortea izan genuen txori-zale talde batekin bat egiteko, Salamancako jende xarmagarri batekin, zeinarekin partekatu baikenuen irudi zoragarri hau.

Gure Gabonetako zuhaitz gogokoena.

Santoña zoragarria, beti bezala.

Delawareko kaio bat Bilbon bisita bat egiten

Abenduaren 3an, txori-zale liztor batek abisua eman zuen: Delawareko gaztetxo eder bat Peña inguruan paseatzen ari zen, Nerbioi ibaian.

Birritan ikusi ahal izan nuen garbi, baina artista falta zitzaidan: ez badago hori justifikatzen duen argazkirik, ea nola konbentzitzen dudan nik inor ikusi dudala, eta azkenik, hemen dago. Festa egun hauek aprobetxatuz eta bere tokirik gustukoena zein den jakinda, ondo ikusi ahal izan genuen. Gu eta beste argazkilari batzuk! Konbentzio bat zirudien.

Ez. Hau ez da.

Onartu beharra dago urrutitik ematen zuela pegoa: klaratxoa, moko ilun marrantatua, baina ez. Bigarren neguko kaio hankahoria izango dela uste dut, mantu grisagatik. Baina argi geratu zen arkakuso gaiztoak zituen irribarreko kaio bat hurbildu zitzaionean…

Hori bai, guapa guapa naizela argi ikusten da…

…eta tamaina konparatu ahal izan genuen. Batzuetan elementu jakin batzuk behar dira gauzak perspektiban jartzeko.

Beraz, tarte bat ibili genuen itsasadarraren ondoan, ohiko bihurtu diren beltxarga bikoteari eta martin arrantzaleari agur eginez, beti bezala. Eta tren-geltokira iritsi ginenean, hantxe zegoen, teilapean, itsasgorarekin itsasadarrean zehar zebiltzan arraintxoei begira.

Hau bai. Ikusten nola eragiten duen nahastea? Jaspeatua, mantu grisarekin, hanka arrosekin eta moko bereizgarriarekin, arrosa orban beltzarekin. Ezaugarri hori dela eta, pikanillada ere esaten zaio.

Hegaldia altxatu zuen bere kohortearen atzetik, eta aurreko postura itzuli zen. Eta argazkilari guztiak atzean.

Oraingoan beste ikuspegi bat eskaini zigun…

Hemen kamuflatuta, ziur ez nautela ikusten…

Bere lagun berriez inguraturik ikusi zuenean, argi eta garbi geratu zen. Tamainak dena esaten du.

Ikuskizuna hasi zen: lardaskak, zalapartak, irribarreko kaioen garrasitxoak, gure neskaren garrasitxoak, plisti-plasta gehiago…

Nerbioi ibaiko ur zurian bainu goxo bat hartzeko…

Argazki-makinen soinuak musika-hondoa balio zuen.

Bainuontzi handi honetan guztioooook sartzen gara…

Erakustaldia hegaleko mugimendu dotore batekin amaitu eta bakean utzi genuen.

¡Nire ezkutuko istorioak oso garbi geratu dira!

Benetan jenio pixka bat duela esan ziguten, eta berak janaria hartzea erabakitzen duenean, ez dago ezer eztabaidatzen dionik. Ni ere ez nintzateke neska horrekin haserretuko!

Hurrengoan, etortzen zarenean, ekarri urdaiazpiko pixka bat, ez bakarrik ogiz bizi da kaioa.¡Ikusi arte!

Hegazti egindako dotorezia: lertxunen istorio bat

Itxura hauskorra izan arren, bere gorputz estilizatuak eta hanka luze eta indartsuek ibaiaren korronteetan eusten uzten diete: oinek aurrerantz eta atzerantz begira dauden hiru hatz dituzte, eta egonkortasuna ematen diete, ura mugitu arren.

Lertxunen lepo luzeak orno zerbikalak aldatuta ditu, S forman bihurritu ahal izateko, eta luzeagoa da eguneko lertxunetan gauekoetan baino. Lepo horrek hegaz uzkurtzen da, eta profil berezia osatzen du.

Lepoa uzkurtuta, hankak luzatuta, behatzatxoak ura ukitzen

Haien arrantza modua moko luzearen mugimendu azkarra da, arpoi formakoa, eta mota guztietako harrapakinak lortzen dituzte: arraintxoak, krustazeoak, baita beste hegazti batzuen txitak ere, haragijaleak baitira.

Gure hezegune eta ibaietan lertxun batzuk ikus eta goza ditzakegu, begi hutsez, eta, hasteko, beti zelatan dagoen koartza grisa…

Abusuko ur-jauzian kokatua, ohituraz dudan bezala

..eta bere ahaide hurbila, koartza inperiala.

Santoñako paduretan dut nire aterperik onena…

Idi-lertxuntxo, mundu osoan ezaguna, behien artean kulunkatzen diren euliez elikatzen delako

Hemendik, zomorroak euli beltzetan, zomorro koxkorretan, tábano erraldoietan katalogatu daitezke…

…eltxo pikantoiak, kakalardoen bat eta matxinsalto despistatu pare bat…

Baina ez joan Arraiz mendira, lehengoan izan bainintzen eta behiek ez zidaten utzi ezta hurbiltzen ere…

…eta atseden bat hartzeko lo kuluxka bat ur ondoan egitea baino hoberik ez dago.

Gartzeta handia, grisakoarena antzekoa, zuria eta moko laranjakoa.

Eta arreba txikia, gartzeta zuria. Inpoluta, dotore, oso estilizaturik, dotorea baino gehiago. Ibileko moduak ere kopete handikoak dira. Santoñako uretan enperatriza da.

Pa ‘cursi hau idazten duena. Maiteminduta daukadala badakit, baina uste dut urrunegi joan dela

Hunkitzen banaiz. Ikusten dudan bakoitzean gero eta politagoaaaa iruditzen zait.

Lertxuntxo zuria, Abusuko zubiaren gainetik ikusita. Arrantzan ari zen.

Hartzen uzten ez diren karramarroekin borrokan.

Hain eguzki bikainarekin dantza besterik ez zait geratzen.

Jakina, «ardeidae» mota gehiago daude (izena ere etereoa da), hainbeste lertxunen eta antzekoen artean martinete arrunta dugu. Gaztetxo hori Salburuako hezeguneetan hurbildu zitzaigun, Gasteizko erdigunean dagoen oasi horretan.

Goiz osoa zuhaitzaren azpian ezkutaturik, eta bost minututan hogei argazkilari iritsi dira.

Eta agur esateko, Sorollaren koadro batetik pasa litekeen irudi hau, margolari handiak hegaztiak irudikatu nahi izan balitu. Ilunabarraren argiak eta uraren distirak lertxun gris hau Santoñako paduretan gaua igaroko duen ostatuetarantz egiten duen hegaldian kokatzen dute.

Hegan egiten joaaateeennnn, hegan egiten etortzeeeennn

Argi dago lertxunak gustatzen zaizkidala, ezta?

Eta ekaitza amaitu zen, 2. zatia

Egun batzuk geroago , Algortako La Bolako hondartzara itzul gintezke, txirri zuri herrenaren egoera egiaztatzeko.

Edo joan egin zen edo sendatu egin zen, zeren eta, bakarrik egon beharrean, bi ikusi genituen.

Azken itsaskiaren hondarren artean hondartzatxo osoan zehar korrika. –Bestalde, etsigarria da hondakin artean plastiko ugari ikustea, ez da harritzekoa mikroplastikoz elikatzea. Espero dezagun hau etorkizun hurbilean aldatzea… –

Beti da zaila txoritxo baten tamaina gutxi gora-behera deskribatzea, beraz, kaio erreidore honek eman zigun aukera aprobetxatzen dugu, gure txirri zuri elurrezko bolatxo txiki baten antzekoa dela uste izateko…

…nahiz eta buztanikara zuriaren ondoan hazi egin zela zirudien.

Handik egun batzuk zeramatzan ezohiko beste bisitari batek, zerra ertain batek.

Eroso zegoen argazkilari mordoarekin, ederra ateratzen ari baizioten…

… eta bere profilik onena eskaini zigun. –Horixe izan zen urpeko arrantzatik irteten zen une urrietan, noski-.

Baina txalorik onenak jaso zituena lertxuntxo txiki zuri hau izan zen, arrantzarako zuen trebetasunarekin.

Errege-sargo bat ere harrapatzen zuen, itsasertz harritsuko hondar artean ezkutatzen den horietakoa…

… bezala… –beno, ez dakit nola deitzen zaion arraintxo honi-…

Eta hau aingira bihurtzeko prozesuan dagoen angula hazi bat dela uste dut. ¡Ups, amaitu da prozesua!

Lertxuntxori begira zeundela, buztanikara hori kaskamotz hau sartu zitzaigun protagonismo-gogoz. Hemen kamerari begira…

Eta hemen haizeak bultzaturik, bere enaguak-kolore-marra-de-eguzkia erakusten digu.

Abiatzeko orduan, zuhaixken kontra erori bide zen belatz gorri batek eman zigun atentzioa. Antza denez, haize-bolada bortitz batek behartuta lurreratu zen. Zorionez azkar suspertu zen.

Zuhaitz baten adarrean bermatu zela zirudien, eta nire lehen inpresioa izan zen zuhaitzaren zati bat hautsi zela… baina ez.

Harrapaketa bat egin zuen, farola batean bermatu zen hura irensteko, eta hegaz jarraitu zuen.

Pena da ez ditugula ikusi han zebiltzan mendebal-txori batzuk. Edo agian bidaian segitu zuten… beste batean izango da.

Kaio erreidore borrokalarietako istorio bat

Algortako La Bola hondartzan, ekaitzetatik babesten diren hainbat hegaztiz gain, erraza da kaio erreidore saldo eder bat aurkitzea. Han, animo alaiz, liskartsu eta zalapartatsuz aritzen dira, ikuskizun akrobatikokoa eskaini zigun bikote hau bezala.