Nojan gure bigarren egoitza daukagula esan liteke: prezio merke baten truke eta kanpadenda muntatzen trebezia apur baten truke, Los Molinos kanpinaren abegikortasunaz goza dezakegu, gure pizpireta txakurtxoarekin batera, Itzal.
Eguerdirako iritsi ginen, eta gure zain zegoen mutiko hori ilehoriegia, arratoigileen ohiko tonuetarako. Zalantzan geratu giñen busardoa den ala ez, mirua dirudi, baina miru argia da, ez da mirua, begira hegaletan duen marrazkiari… Azkenean, hegan ikusi ez genuenez, zapelaitza zela erabaki genuen.
Salako adituren batek mirua dela zin egiten badit, inoiz ikusi dudan argiena izango liteke. Beraz, nik neurearekin jarraitzen dut. Za-pe-laitz!
Trengandin hondartzan azkar bainatu ondoren, Victoriako padurako begiratokiaren ondoan atseden hartu egiten dugu. Han ikusi genuen duela pare bat urte musker berdeurdin zoragarri hau, liluratuta utzi gintuena. Eta geunden bezala, ogitarteko bat jan genuen, hondartzak gosea ematen du
Mokadua bukatuta, Hegaztien Errotara hurbildu giñen, eta Victoria padurara hurbiltzen direnak hegazti guztiak ikusi ditugu bertan. Han zehar bazihoazen zankaluze batzuk, aurten asko etorri baitira hona
Zerbaitek zerikusia izango du harraparien presentzia txikiagoarekin. (Ez dakit, niri kontatu didate…) Dirudienez, lertxun gutxiago dagoenean, gainerako hegaztiak lasaiago daude eta…
… baldintza hobeak daude finkatzeko eta ugaltzeko.
Bestalde, harrituta geratu ginen kopetazuri gutxi zeudela ikustean, ohituta baikeunden leku honetan asko ikustera…
… eta esan ziguten aurten beltxargak paduraren jabe egin direla, beste hegazti batzuei gailenduz…
Eta izaera makurra dutenez -mahatz txarra ez esatearren-, kopetazuriek leku lasaiagoak aukeratu dituzte habia egiteko.
Ostertza arakatuz, lertxun morea ezagutu genuen, hareatzak patruilatuz…
…begiaren ertzetik zerbait antzeman zuen arte…
…eta kamera fokuratzeko behar izan genuen denbora laburrean, harrapakina harrapatua zuen.
Orduan hasi zen ikuskizuna: zomorro hau oso handia bada eta gaznateagatik sartzen ez bada, irentsi eta berriro botatzen dudala…
Hiru ahalegin egin behar izan zituen gure ustez arratoi bat zena irensteko. Eta gero guztiz geldi-geldi geratu zen, animalitxoa eztarrian behera zihoala…
Lertxuna bakean utzi eta espatula polit batengana gure atenzioa itzuli egin genuen, apaindutzeko prozesu betean.
Nahiz eta umeak errota bisitatzen ibili hainbeste barietateren aurrean gogotsu, eta gurasoak algaradaz gozatzen, berak bereari jarraitzen zion…
Zuriz jantzitako andereñoaren eta hankzluzeen behaketan guztiok murgildurik, mutiko txiki baten ahotsa entzun zen:
Eta hori zer da? Pinguino bat?
Eta bat-batean denak argazkiak ateratzen ari ginen. Amiltxoria!
Lertxunen ahaidea izan arren, itxura biribilagoa eta «pinguinila» duela aitortu behar da.
Hegaztien Errotara bisitari gehiago iristearekin batera, eta eguneko nekea kontuan hartuta, etorkizuneko txoritxozaleengandik aldendu eta bisitaren azken argazkia atera genuen: sugandila eder hau eguzkia hartzen kanpoko harrietan.
Nojak beti harritzen gaitu. Hurrengora arte!
