Txio musikalak migrazio-txoritxoak dira, eta noizean behin gure zelai eta herriak alaitasunez betetzen dituzte abestuz eta giroa zomorrotxuz garbitzen lagunduz.
Irailaren erdialdean Urduñara egindako bisitan, aipatutako trenbide abonuak aprobetxatuz, dantzarako gogoz ezagutu genuen gaztetxo hau.
Hainbeste asalduraren zergatiarik sumatu gabe jirabiraka ikusten genuen, harik eta ondo erreparatu genion arte…
…harrapakin txikiz betetako armiarma-sare bat aurkituz.
Hurbil zebilen beste musikal bat bere partea eskatzen…
…eta bien artean nolabaiteko lankidetza ezarri zuten…
…bata goiko aldetik eta bestea mugimenduari adi…
…eror litekeen edozein zomorrotxuz…
…Erorketa askean harrapatzeko.
Armiarma sare txikiarekin amaitu zutenean, beste esplorazio hegaldi bat egin zuten eta…
Hau bai dela jangela beteta edukitzea!
Kuriosote hau operazio osoa gainbegiratzen ari zela zirudien, eta hain adi, non argazki batzuk jarrera berean ateratzen utzi baitzigun. Ez nuen inoiz hain geldi ikusi!
Urtero bezala, eltxo-biltzaileak hemendik igarotzen dira migrazio-mugimenduetan. Baina kontatu didate batzuek geratzea erabaki dutela, gustatu zaiela lekua… Ongi etorri!
Udaberriaren hasieran, sastraken artean agertzen dira Mendebaldeko Afrikatik etorritakoen, herabeki.
Apur bat potoloak, moko laranja luze, sabel hori eta albo arreak…
Eta bizkarralde arre-berdexka, kamuflaje perfektua. Erraz nahas daitezke marroietako edozein txoritxorekin, badakizu, eltxoak, sasi txinboa, buztangorriak atzetik… bizkarretik identifikatu nahi baduzu, argi daramazu.
Konparatu eta bereiz dezazuen: txio-musikalak txikixeagoak eta itxura delikatuagokoak dira, ez herriko morroia dirudien sasi-txori bezalakoak…
Oso gustuko ditu zuhaitz baxuak eta zuhaixka arantzatuak dituzten eremuak, ahal dela inguruko errekaren batekin. Sasien erregea da, izenak dioen bezala…
… nahiz eta beste leku gogokoenetako bat Arraiz mendiaren hegaletan dagoen: mahastiak.
Zuhaixka-bilbaduran ezkutatzen ditu habiak, landare batzuen kimu kotoitsuak eta armiarmen ehuna aprobetxatuz, oso nahasketa gogorra.
Eta… ba al dakizu zergatik deitzen zaion sasi poliglota?
Bere kantu gutxi gora-behera melodiatsuen artean beste espezie batzuen imitazioak sartzen ditu, horrela hizkuntzetako aditu bihurtuz!
Mendi eta landetan bizi ohi den txoritxo. Udazkenean, klima hobeen bila doazen migrazio-taldeak bizi diren aleekin elkartzen dira aldi baterako. Pare bat hilabetez, soroak txori txiki horietaz betetzen dira eltxo eta larben bila, nekazariei euren lanarekin lagunduz.
Pintzelkada horiak dituzten tonu berdexkak duena, marroi-koloreko hankak – txio arruntaren aldean, beltzagoak eta finagoak-, moko mehe-mehea eta itxura biribildua.
Eta bere bekain hori berezia, begian marra ilun fin bat duela
Kolorazio olibazeoaren bizkarra
Alboak zurixka, kontraste gisa… aurki dezakegun txoritxo disimulatuenetako bat da. Ez dago ezer deigarririk bere baitan, baina xarmangarria da bere soiltasunean.
Partekatu egiten dute lekua txontekin, karnabekin, txinbo kaskabeltzekin, txatxangorriekin…
Elkarrekin hegan egiten dute talde mistoetan, ereindakoetatik behiz betetako zelaietaraino, Arraizko magaletan.
Eta han topo egin genuen «sinpatiko» horrekin, egun haizetsu batean adarrari tinko helduta, siesta labur baterako posturatxoa hartzen ari zela zirudiena.
Egun argitsuetan, eguzkiak goardia jaisten duenean eta bere azken izpi zeiharrak igortzen dituenean, gainerako egunetan enfokatuz bezala, eta argazki-zeregina uzteari uko egiten diogunean, harrigarria da argazkietan islatzen den urre-koloreko efektua.
Gure kaskabeltz handiko irudi honetan, aire glaziarreko eguna zen neguan.
Gure txoritxoak halo magiko batez janzten dira, ipuin eta kondairetako protagonista bihurtuz. Hori da, hain zuzen ere, irailean bertan eguzki berantiarreko bainu batez gozatzen ari zela zirudien buztanzuri arrunt honen kasua.
Etzaten diren adarrek kolore gorrixkak hartzen dituzte, argi eta itzalen jokoan, eta gure erregetxo bekainzurik babesleku bila jardun zuen ahal zuen bezala udazkeneko biluztasunean.
Elementu orok, adar batetik zuhaizti garaienera, berotasun sentsazio handiagoa ematen du.
Kasu honetan, aire ederreko txio hori honek, jada lehorrak zeuden mahastiak, babesleku on bat zirela erabaki zuen. Mahatsak amaitu arte…
Aire lokartua zuen txolarre honek urte osoan hostoz mantentzen diren zuhaixka bakanetako bat aukeratu zuen. Komunitate ugaria osatu dute Arraiz gainan dauden ostalaritza establezimenduetatik gertu, beti giza espezietik gertu…
Begirada inkisitiboko txonta dotorea, eguneko ordu honetako berogailu epelaz gozatuz, ekainaren amaieran, uda sartu baita.
Eta txio arrunta, arreta handiagoz arratsean hautseztatzen dituzten eltxoei, haien elikaduraren oinarri. Eta udaberriko egun haietan aaaaasko zeuden…
Gure ohiko lankideaz ahaztu gabe, edozein ordutegi, denboraldi, egunsenti, eguerdi edo ilunabarretan, haize hotza egin, euria edo eguzkia. Izan ere, gauez argazkiak ateratzearena pixka bat zaila egiten zaigu, edo bestela… protagonista absolutua izango litzateke: beti dago txatxangorria. Atzo bertan. Etxe ondoko zuhaiztian. Edozein egunetan etorriko da gurekin bizitzera.
Ah! Eta goizero esnatzen gaituela. Beti bezala, plazer bat, eskerrik asko etortzeagatik!
Irailaren amaieran, pikuetan geratzen ziren piku haiek janari gozo eta ugaria ematen zieten garai hartan zelai hobe eta eguzkitsuen bila migratzen zuten milaka txoritxori.
Beraz, urriaren erdialdetik oso zabalduta zegoen haragi delikatuzko hurrupa hauek, tximberarekin, ehizara ateratzeko ohitura, hain janari ugarirekin bere tamaina bikoiztu eta mokadu eder bihurtzen baitziren.
Gaur egun praktika hori desagertu egin da, eta soroak pozez eta txingarraz beterik uzten dizkigu, txoriaren adikzioez gozatzeko. Eta hona hemen zalantza… badakizu txinboen taldean zein lumadun motakoa dauden?
Jakinduria herrikoiko hainbat iturri nahasiz, aita-amen, amamen eta adineko jende errespetagarriaren artean, arriskatu gara zerrenda txiki bat egitera…
Hauek dira platerean imajinatzen ez ditudan lau edertasun…