Zolloko urtegi txikia ia ondoko biztanleek bakarrik ezagutzen dute, ez baitu ez merenderorik ez bainurako ur egokirik. Zingira txiki bat da kokagune eder batean.
Bertara iristeko itxaropenak handiak ziren: beti lotzen ditugu ur-guneak txorien jarduera handiarekin… Eta ezer ez. Ez horregatik. Ibaiek bizitza handia dakarte, bai, baina zingirak… badirudi ez direla lumadunen gustukoak.
2020ko abuztuan izan ginen, konfinamendu sakon baten ondoren eta mugikortasun baldintza oso mugatuen ondoren… Eta sorpresa handia hartu genuen: eraikuntzaren albo batean haitz-enara-txita batzuk zalapartari txioka ari ziren …
… amari eskatuz dagokion eltxo-anoa lortzeko.
Eszena film zahar batean bezala errepikatzen zen: amak (bi helduek txitak elikatzen dituzten arren, kasu honetan bakarra ikusi genuen eta emea zela erabaki genuen, ale, hargatik) intsektu mota guztiak zekartzan eta ahoan sartzen ziskien…
… txita bakoitzetik, txandaka…
… ia etsipenezko saiakera batean…
… hainbeste berrido isilaraztekoa, arrakasta eskasarekin.
Haitz-enarek etengabe elikatzen dituzte txitak, baina onartu beharra dago hauek hazita zeudela.
…eta, hala ere, ez zirudien prest zeudenik beren kabuz janaria lortzeko.
Besarkada birtual maitagarri bat bidaltzen diogu hain langilea den ama txiki honi.
Bizitzak aurrera jarraitzen du: litekeena da aurten gazte haiek ahalegin bera egitea beren seme-alabak elikatzeko.
Zolloko urtegira itzuli beharko dugu datorren abuztuan.