Martxoaren erdialdea. Yuppi! Herritik irteteko baimena. Txangoan irteten gara maskarak, gel hidroalkoholikoak, ogitartekoak, ura, uretako arropa, berokiak, aterkiak… jantzita. Eguraldiak euria, itsaskiak eta ekaitzak iragartzen ditu kostaldean zehar…
Eta hodeitzarren artean eguzkia ateratzen da.
Marra txiki liluragarri bat, gure begiradak pinu baten gainera zuzentzen dituena. Pinu hori bi zuhaitz mehea errakorren artean dago, bi etxeren artean, eta errepideari itsatsita dago, non hondartzara joateko asmoa duten kotxe guztiek karabana handi bat osatzen duten.
Gazteak dirudite, eskarmenturik gabekoak, leku hurbilegia eta ahulegia aukeratu dute. Edo ez, zer dakit nik habiak eraikitzeaz? Ba hori.
Apaindu egiten dira, pixka bat lan egin, berriro apaindu, adaxka pare bat jarri… eta geldi geratzen dira martxoko lehen bero horietaz gozatzen.
Auto-karabana gelditu egiten da. Familiak ibilgailuak utzi eta hankak luzatzen dituzte, eta haurrak gora begira daude…
Minutu batzuetan, zikoina bikotea da protagonista nagusia. Aprobetxatu egiten dute eder jartzeko eta beren krotoreo bereizgarria publiko zoragarriaren aurrean askatzeko…
Eta hondartzarako bidea berriz hasten da, bakoitza bere zereginera itzuliz. Gizakiak beren jaiegunaz gozatzera eta haiek beren maitasun-habia ehuntzera.
Egia da, my dear, badirudi ez dakitela kerik gabe bizitzen… eta, bide batez, datorren urtean nik aukeratuko dut habia jartzeko lekua. Nori bururatzen zaio pinu bat aukeratzea errepide ondoan?
Une horretan eguzkiak berriro hodeien atzean ezkutatzea erabakitzen du, argazki-saioarekin amaituz. Ogitartekoak eta lasaitasunaz gozatzeko tartetxoa ditugu zain euriteak itzuli aurretik.
Plazera izan da. Amiamoko umetxoak ezagutzera itzuliko gara…