Gogoratzen duzue martxoaren erdi aldera, pixka bat irteten utzi zigutenean, zikoina zoragarri iritsi berri hauek aurkitu genituela, pinu baten gainean beren lehen habia zirudiena eraikiz. Antza denez, ez da pinu bat, zedro bat baizik. Argi dago ni, botanikaz, zero patatero…
Itzuli gara, bada, jakiteko irrikaz, lotura ongi amaitu ote zen eta lehen umearen ikuspenaz goza ote genezakeen jakiteko irrikaz…
… bigarrenetik, pixka bat ezkutuago…
… eta hirugarrenarena, lotsatiagoa, baina ez bitxi gutxiago
Zikoinaren hiru umeak txandaka agertzen ziren, baina haietako bat zen, dudarik gabe, ahots kantaria zeramana…
… behin eta berriz agertzen zen, bere anaiak habiaren adaxken artean ezkutaturik utziz.
Ikusi ahal izan genuen nola aitak burua alde batera eta bestera okertzen zuen urruneko dei bat entzuten bezala eta habiatik alde egiten zuen
… bere bikotekideari lekua utziz, zeina janariz beteta iristen baitzen,
eta kontu handiz banatzen zuen hainbeste moko gosetiren artean.
Merendolaren ondoren, umeek hegal-ariketak egin zituzten, hurrengo hegaldietarako prestatuz.
Txitoek tripa beteta atseden hartzen zutela aprobetxatuz, arretaz ikusi ahal izan genituen zikoina ar eta emeen arteko aldeak. Hain dotore eta lirain ikusi genituen martxoan…
… eta horrela ikusten ditugu orain, oso mesedegarria ez den argazki batean, eguneko argiak eragin handia baitu. Emeak moko txikiagoa du, tonu argiagokoa, eta bularraldeko lumak lumatuagoak dirudite.
Eta arrak kolore bizia mantentzen du moko handienean, eta gandorra haizean.
Egun gutxi barru, txikiek lehen hegaldiak nola egiten dituzten ikusiko dugu berriro, zortea badugu!!!
