Miru bat ekaitzaren argitan

Maiatzean Candeledara (Avila) egindako bidaia tximista batean, Rincon aintzirara hurbildu ginen, non zikoinek eta lertxunek benetako komunitateak eratzen dituzten zuhaitzen adaburuetan.

Eta hau tximistak, trumoiak eta euri-jasak jasateko prest dagoen miru txiki ausart baten istorioa da, baita ezohiko ekaitzari aurre egin zioten argazkilari inkauten istorioa ere.

Gure laguna iritsi zen argazkilari trebea eta bere laguntzaile leiala gauzak prestatzen ari zirela, leku honetan bertan habia egindako zikoina ugarien argazki-saio baterako. Kamera ikusi zuen, tripodea, beharrezko teleobjektibo zehatza…

…eta argazki saiorako prestatu zen

Kontu handiz apaindu zuen bere lumajea…

… begirada aurrerantz bueltatu zuen, non koartza pare bat eta hiru zikoina baitzeuden…

…eta ekaitza hurbiltzean, paisaia iluntzen ari zen bitartean, atzealdea aztertu zuen, inguruan hegan egin berri zuen belatzgorria itzultzen ote zen ikusteko…

… adarrean mugitu zen, segurtasun handiagoz bermatuz…

… eta kamerako jaunari desafio egitea erabaki zuen… Clint Eastwood estiloko begiradarik onenaz.

Une horretan, bazirudien konturatu zela bi gizakiak eta begira zeuden txakurra ez zirela inguruko espezie ezagun batekoak…

Eta ez zigun ezkutatzeko betarik eman: hemen bere azken ohar-begirada…

…eta ihes azkarra…

… urrutiko enbor lehorreraino, non egon baitzen, estoiko, ekaitzak deskargatuzuen bitartean, ingurua urez bete. Momentu honetan behatokiaren barruan gu harrapatuta geunden hainbeste birulentziak izututa…Ekaitza erlaxatu arte eta berriro eguzkia agertu zen .. eta argazki-txikizio zenbagarri batzuk utzi zituen: bolada izugarri batek kamera lurrera bota zuen, eta kolpearekin desmuntatu zuen. Baina hori bai, hondamendia baino lehen, gure miruaren argazkiak atera genituen… bai polita!

Ekaitza dator, 1. zatia.

Amaitu da urrian eta azaroaren zati batean zehar zabaldutako uda. Aurten, «udaberriudazkena» izenekoa ohi baino denbora gehiago geratu da, eta milaka hegaztiren migrazio-mugimenduarekin batera gertatu da.

Garai hartako ekaitzak egoera ezohikoari gehitzen badizkiogu, gure kostaldean hegazti bidaiari gehiago etorriko direla argi dago… Algortako Bola hondartzan gertatu den bezala.

Liluratu gintuen lehena txenada hau izan zen. Dotorea, azkarra, estilizatua, kopeta zuri eta moko beltzekoa… ¿moko beltzekoa? ¿Artiko txenada bat, agian?

Ondo begiratu diogu. Birak eta eboluzioak…

… piruetak eta pikatuak… hanka gorriak…

… hegan azkar, ebakor…

… txaplata batzuk janari bila…

…Baina ez. Argi eta garbi ilun dauden primarioetan ikus daitekeenez, txenada arrunteko gazte bat besterik ez da. Eta egin genituen ilusioak…

Gure etsipena gorabehera, beste bisitari txiki batekin, aliota txiki batekin, egin zituen jolasek asko gozarazi ziguten.

Mutiko hau Bola-hondartza osoa alderik alde eta muturretik muturrera zeharkatu zuena, pasealeku azpiko arroketatik Gurutze Gorriaren eraikineraino, barealdian euriteen eta ufada karrakatuen artean solastatuz…

eta istilu txikiak izan zituen txapeleko mutilarekin.

Kontatu digutenez, gure txenadak inguruko ubarroi bati ere enbarazu egin zion janari pixka bat lapurtzeko ahaleginean… eta beti joan zen mokoa hutsik zuela. Beste batean izango da, lagun!

Zaparrada pare baten ondoren, eta haizea haserretzen ari zela konturatuta, azterketako buelta azkar bat egin genuen, txikitxo hau aurkitu genuen arte. Hegalak ilunegi zituen kaio erreidore bat iruditu zitzaiguna, kaio nano bat zen.

Euripean iraun genuen argazkiak botatzeko denbora nahikoa, eta saioa amaitutzat eman genuen, ekaitza baretzen zenean itzultzea pentsatuz.

Eguraldi txarrak ezohiko beste bisitari bat ere ekarri zuen hondartzaraino, txirri zuri, tridaktiloa… bere hanketako bat apur bat kaltetua zuen eta beldur ginen bere biziraupenagatik, baina…

…-jarraituko du-…