Algortako La Bola hondartzan, ekaitzetatik babesten diren hainbat hegaztiz gain, erraza da kaio erreidore saldo eder bat aurkitzea. Han, animo alaiz, liskartsu eta zalapartatsuz aritzen dira, ikuskizun akrobatikokoa eskaini zigun bikote hau bezala.
Aizu…Hainbeste argazkilari ikusita, ikuskizun txiki bat antola dezakegu…
Garrasi eta jirabira artean, jauzi egin zuten.
Eraso edo jazarpen batekin hasiko gara?
… elkar jazarri zuten…
Zoaz hegan, zuk daramazu eta!
… babesten saiatu ziren…
Sinistu duzula, zuk daramazu!
…bultzadak izan ziren…
Pilla pilla, zangotrabak jarriko dizkizut!
… dantzaldiak…
Maitea, bals hau emango didazu?
… inguraketak…
Supermaaan atakeeeeeee!
… eztabaida ozenak… diñoooot… barreak?
Superman ni izan nahi dut, zu Batman!
…harrapatuko zaitut…
Nananananananana ¡Baaaatmaaaaaaaan!
… argi daukazu…
Eta orain Joker naiz… ¡Juajajajajjjjaaaa!
… lagunik onenak…
Harrapatu zaitut!
… beltxargaren dantza libreki interpretatzea…
Eta uretako errebote bat eginez, zure besarkada geldiarazleaz libratu nintzen!
… eta adiskidetzea.
Ondo egon da, ezta? Errepikatuko dugu?
¡Zinema baino hobea! Krispetak falta izan zitzaizkigun.
Udaberriaren hasieran, sastraken artean agertzen dira Mendebaldeko Afrikatik etorritakoen, herabeki.
Begien distiragatik bereizten gaituzte… eta motots motxagatik.
Apur bat potoloak, moko laranja luze, sabel hori eta albo arreak…
Badirudi aitona-bizarra dudala…
Eta bizkarralde arre-berdexka, kamuflaje perfektua. Erraz nahas daitezke marroietako edozein txoritxorekin, badakizu, eltxoak, sasi txinboa, buztangorriak atzetik… bizkarretik identifikatu nahi baduzu, argi daramazu.
Ez esajeratu, nik askoz profil atseginagoa dut zuen begien aurrean…
Konparatu eta bereiz dezazuen: txio-musikalak txikixeagoak eta itxura delikatuagokoak dira, ez herriko morroia dirudien sasi-txori bezalakoak…
Txio musikala, moko ilun eta txikia, eltxoak ondo harrapatzeko, baina bekain horia dut, sasia bezala.sasi arrunta, moko luzeagoa eta argi eta garbi frutazkoa, digooo, laranja! nahiago ditut zomorrorik handienak …Txio arrunta, moko ilun eta laburra, bekaina ez hain markatua. Eta hanka beltzak edo oso ilunak!
Oso gustuko ditu zuhaitz baxuak eta zuhaixka arantzatuak dituzten eremuak, ahal dela inguruko errekaren batekin. Sasien erregea da, izenak dioen bezala…
Eta elorri zuriak, eguzki dosi onarekin.
… nahiz eta beste leku gogokoenetako bat Arraiz mendiaren hegaletan dagoen: mahastiak.
Ez dut bereizketarik egiten mota guztietako baien eta fruituen artean. Eta hainbeste janari begetarianoren artean, noizean behin zomorroren bat erortzen da.
Zuhaixka-bilbaduran ezkutatzen ditu habiak, landare batzuen kimu kotoitsuak eta armiarmen ehuna aprobetxatuz, oso nahasketa gogorra.
Gure ugalketa-eremuetan geratzen gara udaren amaierara arte, kumeak indartsu daudenean eta urrutira hegan egin dezaketenean, Afrikako berora, non negua pasatzen dugun.
Eta… ba al dakizu zergatik deitzen zaion sasi poliglota?
Bere kantu gutxi gora-behera melodiatsuen artean beste espezie batzuen imitazioak sartzen ditu, horrela hizkuntzetako aditu bihurtuz!
Edo imitatzaile on batean behintzat…
Egunen batean zutaz esaten duten guztia kontatuko dizut, jiji.
Duela hiru bat urte hasi zen dena, itxura bitxiko belatxinga pare bat aurkitu genuenean: hankak eta tontorrak gorrixka zituzten baina gorri gorri… Belatxingak, beltzak, belatxinga metomentodoak… ez direla uste dut.
Begi ona, txorizale. Bele eta beleen lehengusinak gara, eta eskinosoaren lehengusinak…
Hurrengo urtean, pandemiaren urtean, berriz ugaldu zirela egiaztatu genuen. Guk dakigula, noski… Urte batean bi zeuden, eta hurrengoan, bost, eta horietako hiru gazteak ziren. Zuria eta botilan, esnea, edooooo, txoba-belatxinga mokogorri.
Eta denbora pasatzen da. Hurrengo urtean arrastoa galdu genien. Egia da txoba galduren bat agertzen zela noizean behin zelaietan, behien artean. Edo dorreen artean…
Behaketa postu ona, hemendik kontrolatzen ditugu zizaretxo eta zizaretxoak, ez baitakite zer datorkien gainera…
… gaur arte, eguzkitsu esnatu baita. Maiatzeko lehen igandea, amaren eguna, egun ezin hobea naturan gozatuz igotzeko, izan ere, langilearen eguna ere bada eta hemen ez du lan egiten ezta… horrek, ez baitu inork lan egiten.
Eta hara non iristen zaizkigun gure adiskide jatorrak, txoba mokogorriak.
Bagoaz aurreraaa…
Eromen-une zoragarri batean, milaka txoba ikusi ahal izan genuen korrika amak, suhiak, errainak, bilobak, hurbilekoak izutzen zituena,Alfred Hitchcocken «Txoriak» filma egia bihurtzen ari zelakoan. Ziur gaude zinemagile bikain honek egoeraz gozatuko zukeela.
Bi gurasoren eta hiru txurumbeleren familia-nukleo txikiak hogeita hamar hegazti inguruko saldo bati bide eman zion, hazkuntza maila ezberdinetan!
Nondik zetozen jakitea da misterio nagusia. Beharbada bidaia txiki bat egin zuten Urduñatik, non talde handiak ikusi ohi diren, beharbada Durangaldetik edo Arabatik, auskalo.
Oso urrutitik dakarkit haizeaaaak …
Kontua da maiatza osoan, kalorina eta zaparradekin, hogeita hamar bat txobako taldea handituz joan dela, 50 bat zenbatu arte. Zelaiak kolonizatu dituzte eta mokoka ibiltzen dira behien eta zekorren eta behorren eta zaldikoen artean . Eta azkenean, ¡azkenean!, haiei argazkiak hurbiletik ateratzen uzten digute.
Aurpegia jartzen, diñooot, abiadura pikoa…Suspentsearen maisua antzeratzen, Don Hitchcock…Sorbalda gainetik begira, belatxingak oso bekaitzak direla eta lekua kentzen digutela…
Eta badirudi hainbeste ale artean bikote berriak sortzen direla. Zorionez, gainerako taldeak larre hobeagoen bila hegan egiten dutenean, larre horiek hemen bizitzen geratuko dira eta bertako biztanleria handituko da.
Psssst, disimulatu, txorizaleak zelatan daudela…
Errolda gaur egun, milaka. Bihar ikusiko dugu. Bertako familia handitzearekin, zoriontsuak gara.
Datorren urterako Italiako lehengusuak gonbidatu behar dira, eta pizza ekarri…
Blog honetako sarrerak errepasatuz gero, ikusiko dut badagoela bat, garrantzitsuena, hegaztiak formatu digitalean ehizatzera eta harrapatzera eraman gintuena, maitemindu gintuena… Ez dagoela!!!
Ezin dut sinetsi!!! Nire putreak, ausartenak, lehoitsuenak, nire sai arreak, naturaren harrapaketaren zurrunbilo honetan harrapatu gintuztenak… Nire ideia liburuko orri hautseztatuen artean ezkutaturik daude nire koitaduak. Ez dadila gehiago esan ba, ¡Ea!
Zuen bila doa, txikitxoak.
Solemneak:
Paisaietan mimetizatzen
Gazteak eta helduak bereizteko, hiru puntu aipa ditzakegu:
Irisaren kolorea. Eremuan behatzeko zailagoa den ezaugarria, baina batzuetan bereiz daitekeena. Gazteengan oso marroi iluna da, helduarora iristen direnean argitzen dena.
Ohiko pausalekuan, non dozena bat edo gehiago bil daitezkeen. Gaztea goian eta helduagoa behean
Koilareko lumen kolorea, lepoaren oinarria inguratuz. Gazteen kasuan, marroia da argi eta garbi, eta helduen kasuan, berriz, argitu egiten da, kolore zurikoa izatera iritsiz.
Begi argiak eta krema lumatxoak, heldua. Bere oteategi gogokoenetako batean.
Eta mokoa. Gazteengan tono iluna izango du, pixkanaka argituz joango dena, kolore argia hartu arte.
Moko iluna eta lumazko lepokoa, karamelo kolorekoa, gaztea. Elektrizitatea etxera eramateko lanean.Heldua izan arte bost bat urte igarotzen dira, eta ezaugarriak aldatu egiten dira. Sarkin zaratatsuak zaintzen. Motozaleak, ehiztariak, mendira musika topera igotzen den aztoraturen bat…
Haien lumek distantzian duten formari ere erreparatu diezaiokegu, nahiz eta prismatiko onak behar izan horretarako, bestela…
gazteek hegaldi-lumen profila zorrotzagoa dute, eta helduek biribilagoa.
Bai, oso zaila da bereizten!!!
Gazteak. Moko iluna, begi ilunak, koilara karamelo eta lumak… irregularki zorrotzak.Heldua. Moko argia, begi argiak, koilara zurixka eta luma biribilduak.
Ale, egin beharrekoak egin ditzakezue. Datorren azteburuan putreak sailkatzera!
Muskizko padurak, plazer asko ematen digun lekua. Non aurki dezakegu gure martin arrantzale maitea…
Ez dizut trabarik egiten ez badidazu eragozten…
…koloretako koartzak…
Gure arratsaldeko erronda amaitzen…
…galdutako flamenkoren bat…
Behingoagatik galtzen naizenean, kantuak ateratzen dizkidate, esaten dut… argazkiak!
Eta aztore bat. Aztore bat??
Baietz, zingira-mirotz bat ere eman digula…
Nik neure erara, padura artean arraintxoak bilatu…
…eta zapelaitzaren bat, baina… aztore bat?
Zorte kontua da. Eta une egokian leku egokian egotetik, flamenkoarekin gertatu zen bezala, handik harrapatu gintuena eta handik bi egunera desagertu zena, hondartza argazkilari desengainatuz beteta utziz…
Zoria, oraingoan, zetrero gazte baten itxuran agertu zitzaigun, bere aztore trebatzen.
Begira iezadazu, laztana, eta nire esklabua izango zara…
Accipiter gentilis ale ederra, gaztetxo, bularra kolore argiz jaspeatua, begi horiz eta moko sendoz .
Adibide hori – aztore finlandiarra – itxian hazten da, eta hegazti mota hori oso balioetsia da falkoneriaren munduan. Beste hegazti txiki batzuen ehizako espezialistak dira, baina ez dituzte karraskariak alferrik galtzen, eskura aurkitzen badituzte.
500 metrora dagoen sagutxo bat bereizten dut.
Aztore autoktonoetatik bereizten dira, bularrean duten marrazkirik argiena eta tamaina handiagoa dutelako.
Baina denok errespetatzen dugu elkar, eh?, batzuk beren eremuan eta gu guztiongan, jijejoju…
Gutxitan izaten dugu zure begien ezaugarriak hurbiletik aztertzeko aukera, bere begi-mintzarekin, hegaztien eta narrastien arteko erlazioa erakusten duena…
Orain ikusten nauzu, orain ez nauzu ikusten… nire kristal berezian zehar…
… Edo haren profil estilizatua, luma orraztuak eta moko zoragarriro kurbatua…
Irten aurretik nagusiari esan diot: «Aizu, nik piezak lortzen dizkizut, baina Instagramen tente atera nahi dut!!!» Menderatuta badaukat…
Atsegin handia izan da hain hegazti zoragarria hurbiletik ikustea. Horixe dute Muskizko padurek, beti harritzen zaituztela!
Espero dugu berriro ikusiko dugula harrapari zoragarri hau bere askatasuna lortuta… posible izango da?
Aitortzen dut, diren bezain azkar eta zerrendatuak izanik, ez ditudala berdantzen barietateak bereizten. Adituek bakoitzaren ezaugarriak azaltzen dizkidate: buruko marrak, kolore biziak, moko kakotua, tamaina, ohiko eremuak… eta berdin jarraitzen dut.
Sarean dabiltzan argazki guztien gogoeta eta konparazio askoren ondoren, niretzat deigarriena dena identifikatzea lortu dut: deigarria bere fosforito kolore horiagatik eta aurpegian dituen bi marra beltzengatik. Berdantza horiaz ari naiz.
Lehenengo aldian Arraizeko zelaietan agertu zitzaigun, belar artean ezkutatuta, negu txirtetan artean korrika, kamuflajean jolasten.
Urrutitik negu txirtekin nahasten naiz, bai, baina urrunetik bakarrik, e?
Bigarren aldiz pixka bat ikusgarriago, hurbilen dagoen hesian pausatutako argazkilariaren arreta erakarriz. Han ikusi ahal izan genituen haren bizkar gorrixka eta aurpegiko tonu biziak. Aurpegirik ilunena duten emeak…
guapa ateratzen ez badidazu, ez naiz itzuliko…
Eta animatzen joan zen, hurbiltasun erakustaldi hauek utzi arte.
Bat, profilekoa, nire begi txiki beltzari begira egon zaitezen
non argi eta garbi ikusten baita arrek janzten duten patroi beltz eta hori hain bereizgarria.
Eta bizkarreko beste bat, nire lerro beltzak hondo horiaren artean ondo begiratzeko.
Gasteiztik gertu dagoen Mendixurrera egindako txango batean, ehunka hesi-berdantzari entzuteko zortea izan genuen. Eta entzun diot sastraka artean jirabiraka ikusten genituelako, baina ezin genien ederrik atera.
Eguerdiko argi biziaren azpian, hosto itzaltsuen artean, guasa pixka batez begiratzen zigun…
Begira iezadazue ondo: kaputxa iluna, begiko marra oso markatua
Ziur argazkilari hobeak ikusi zituela inguruan…
Bularra tonu gorrixkekin, kokots beltzazati horiak nire sabelean, buztan iluna kanpoko errektriz zuriekinEta nire bizkarrean gaztaina-tonu polit hori, hain udazkena.
Eta hirugarren berdantza nire zalantza handia da. Hasieran, gari-berdantza gisa sailkaturik, aurpegiko markek, lumajeak eta, batez ere, beheko mokoaren tonu arrosak erabateko desorientazioan uzten naute.
berdantza bat da? Gari-berdantza da? Beste berdanta bateko emea da? Norbaitek argituko dit?? Beste edozein txoritxoa da?
Begiratu ondo bizkarrari.
Haziak jaten ari nintzen, uste dut berdantza hazpegiak dituela, baina ez naiz aditua…
Uribarri
Ganboa urtegiko hegoaldeko ilaretan, Gasteiztik 15 bat kilometrora, bai
migrazio-garaietan (udaberrian eta udazkenean), bai ugaltze-garaian,
hegaztiek Mendixurreko parke ornitologikoan eskaintzen duten ikuskizun
harrigarriaz goza daiteke, guk abuztuaren hasieran egin genuen bezala.
Gartzeta handia vs koartza handia Mendixurren
Lertxunak, txinportak, basa-ahate eta ipar-ahateak, ahate mokozabalak… era guztietako hegaztiek egiten dute habia bake-hondar honetan, eta horien artean gure kutunetako bat nabarmentzen da…
Ness aintzirako munstro ñimiño bat bezala, Mendixur aintzirako ur lasaietatik sortzen da gazte honen lepo liraina, murgi haundiko gaztetxo…
Zer deitu didazuuuu??? Bilatu ispilu bat, tira!
… janaria eskuratzeko gai izan arren, urtegi osoan zehar gurasoaren atzetik ibiltzea nahiago duen gazte bat…
Arrantzan badaki, artista bikaina da, baina oso amazulo izanez…
… bere trikimailu eta bihurrikeriekin barre eginaraziz. Lehenik eta behin, urrutitik begiratzen dio bere irakasleari nola ematen zaion arrantza…
Hor dago amatxo, begira zer arrain puska aberatsa duen mokoan…
Eta hori disimulatuz eta harrapakinez harrapakina irentsiz urruntzen da, bere umeari arreta handirik eskaini gabe…
Urrutixeago noa, umea tripaundi bat atera zait eta ez dit bakean afaltzen uzten.
… gero, gaztetxoak erabakitzen duenean arrainak itxura ona duela besteren mokoan, lasterketa frenetiko bat hasten du garrasitxoen artean, amaren atzetik…
Banoala banoalaaaaa, arraintxo hori niretzaaaat!!!
… amak erabakitzen duen bitartean hezitzaileagoa dela kontrako norabidean igeri egitea…
Izan ere, umea adinekoa da, egunen batean independizatu egin behar da…
… eta bere umetxoa gogoz utzi.
Buf, hainbeste lasterketa ezer lortu gabe.
Badirudi azpijokoak emaitza eman duela: ume txikiak ale eder bat arrantzatu berri du, arnasarik hartu gabe irentsi duena.
Orain siesta ona egin behar duzu, hainbeste esfortzu egin ondoren. Lotara!
Abuztuaren erdialdean, udako berotan, behiek zintzarriak jotzen dituzte inguruetan…
Ring ring…. ring…. ring ring…. – Berriro dago astun hau, aldentzeko esaten dit, txakurtxoek txoriak uxatzen dizkiotelako baina ezin delako ni gabe bost minutuz bizi. Ring ring…telefonoa hartzen dut : Susurlatzen dut:
-Ez mugitu. Ez hurbildu. Ez arnastu. Bada argi-oilar eder bat, zuri-zuria, inoiz ikusi dudan gauzarik politena, hor bertan, haurrentzako jolasgunean ondoan…
–ABUBILLA?? – (Oihartzunak burrunba egin du Arraizen hegalaren, Artigasen kaio zalapartatsuen eta Kobetas mendiaren zati baten artean. Uste dut garagardotegian ere entzun dutela, non oilasko pare bat ihesi atera diren).
-Sssssssssssst! argi-oilar, bai, publiportaje bat egiten ari natzaio, amaitzean deitzen dizut.
Matxitxakon ere entzun dizute, neskatxo
–Non?: Joé, itzulinguru bat eginez hurbiltzen ari naiz, ez dut ikusten… belar artean dagoen txikitxo hori da? Zerbait horia, potolotxoa…
-Ba ez, nik ikusten dudana zuhaitz berria inguratzen duten hesoletara igota dago, dotore guztia…
(Uau!!! Reguauuu!!! Sssssstttt, zuek biok ixo, horrela, formalki eta isilik…)
Vaaaale, beste siestatxo bat eguzkitan, ze goxo…Satorrak zelatan ari naiz ni, ba…
-Nire neskek nola disimulatzen duten, hori gustatzen zait. Nondik gindoazen… ah! Argi-oilarrak!!! Horko txikitxo hori, belar artean? –
Txikitxoa dio… hurbildu eta gure ezpaten tamaina neurtzen dugu…
-Belarretan?… Ez, ea, zabuaren atzean, hesian gora, oso lasai dagoen, denbora pixka bat daramat grabatzen eta ez da inmutzen… –
isiltasunezko mantuak eremuak estaltzen zituenean aitona-amonen herrietan, non uda eta gure bizitzako garairik onena pasatzera joaten baikinen, beti entzuten zitzaion txandakako jakintsuari, bere etxeko atean eserita, freskotasunaz gozatzen eta ibai ondoko makalei begira:
Iluntzean kukua entzun daiteke. Ordu horretan etxera itzuli ez bazara, gauak harrapatzen zaitu eta gaua otsoz beteta dago…
Horrela hasi zen txanogorritxoaren ipuina..
Eta haurrok kukua kantatzen hasten zen unearen beldur ginen. Ez zuten balio «mesedez, amatxo, bost minutu gehiago» haiek, kukuaren soinuak beldurra sartzen baitzigun gorputzean, argi gutxiko farolak are distiratxu gutxiago izatea ziruditen, eta afariak gure berehalako arreta eskatzen zuen.
Orain ulertzen dut zergatik ihes egiten diren haurrak korrika ni ikustean…
Eta benetan kukuak nahi duenean kantatzen du. Atzo eguerdian, besterik gabe, nire baratzetik hurbil, tomate eta kalabazinen artean, txatxangorriako kantuak bere eremua markatzen zuen bitartean, hondoko soinua atera zen, ku-cu… cu-cu…
Egun zoragarria da, zerua garbi, urrutiko hodeiak, errekastoaren zurrumurrua… ala ekaitza dator?
Edo euria hurbiltzen zenean urrunean sartzen zen zorrotzailearen soinua bezala, kukuaren kantua ere entzun daiteke urrunean…
Edo agian zuk uste baino gertuago nago…
Haurtzaroko oroitzapenak dira, ipurtargien distirarekin nahasiak, egunetik egunera urriagoak diren argi-bitxillo horiek… aspaldi honetan ez dut bat ere ikusten.
Arraizen oraindik ehiza daitezke. Atzo, besterik gabe, batzuk afaldu nituen…
Kuku bikote horri argazkia atera zen Arraizen, 2019ko abuztuko arratsalde batean,zomorro txiki koroatuak mundua hankaz gora jarri aurretik, Baina oso hurbil entzuten da gaur… non eta nire baratzeko petrikiloa kuku-txita bat hazten ari den!
Ilunabarra dator…. cu-cu… cu-cu…
Ez, benetakoetatik, denok ezagutzen ditugun usoetatik, hurrenez hurreneko nahaste eta misturek sortutako kolore desberdinetako horiek, zuririk garbienetik hasi eta tonu bitxienen nahaspilaraino doazenak.
Nitaz diote, Puri, abolengo zaharkituaren ondorengoa naizela, zorte ona izan zuela aitonak plebeia bat ezagutzeko…
Gure hiriko maizter gehienak uso hezigaitz ondorengoak dira, nahastuta eta birnahastuta kolorea galdu arte…
Begira niri eta nire lehengusina Puriri, ahateen parkekoari. Bularreko irisazioan berdinak, burua… baina hegoetara iristean, nireak grisak dira lerro ilun garbi batekin, eta bereak… manilako mantoi bat gainetik bota izan balitz bezala! Kakorratzaren kalatua eta guzti ditu.
Eta gutxi geratzen dira kolore garbi eta bereiziak dituztenak. Ohikoena da hainbat askotarikoak…
Jaspeadak, zatika, mantilarekin, kofiarekin, mantu grisarekin, zuriarekin, irisatuarekin, pintekin, ilargiekin… hau da, ez gara nabarmendu ere egiten Apirileko Azokan…
…izatea. Nahiz eta noizean behin harritu egiten gaituzten, zehatz gehiago uso zuria besteak beste.
Nire amonak zioen bere tatatak…… tarabuelak olibondo adar bat eraman zuela euri zaparrada batzuen ondoren… seguru Bilbokoa zela…
uso Batzuek ezdakit batek dute begiradan ,inposatzen duela… zerbaitek ikusi beharko du haien begien kolorea.
Abisatzen dizut: mania pixka bat zuen kontra hartzen hasia naiz, idazletxoZer kolorerekin begiratzen den, horren araberakoa da dena…Eta betileen erorketarena. Nik ez dizut beldurrik ematen,ez?
Beste uso bat, pagausoa, egoiliarra eta emigratzailea da, hau da, urtean zehar uso gutxi ikusten dugu, eta gero apirila eta iraila iristen dira eta txiribitak bezala loratzen dira euria egin ondoren…
Hegaka saldo ikusiko gaituzu, zure baso edo zelairik hurbilenean. Helduok bakarrik daramagun lepoko orban zuriak bereizten nau.Hiriko usoa baino pixka bat handiagoa naiz, baina urrutitik bakarrik ikusiko nauzunez, ziur ez duzula nabaritzen… Hori bai, ederrena naiz, zalantzarik gabe.
Eta, amaitzeko, usapal aurkezten dizuet: erraz nahasten da bere lankideen artean usoak, baina desberdina da: ohikoa da gure hirian usapal turkiarra ikustea, finagoa, lirainagoa, tonu monokromokoa eta marratxo beltza lepoan. Casilda Iturrizar andrearen parkean ohikoa da, ahateen betiko parkean, eta gero eta gehiago hirian zehar.
Bai, txolarreei lehia egiten ari naiz: ogi zati bat ikusi eta hondarrera jaurtitzen naiz…Hemen nire harkaitzean, ahate, beltxarga eta indioilarren artean, Bilbo erdialdean.
Europako usapalaren argazki on bat erakutsi nahi nizuke, ekialdeko lehengusina baino koloretsuagoa, baina oraindik ez dugu zorterik izan ikusteko eta ederra ateratzeko. Espero dezagun iraila aldera gure Arraiz maitean agertzea. Ordura arte… Bakea!
