Zilarrezko eta suzko itsasoak eta ubarroi hankahori bat

Azaroko eta joan den urtaroko azken igandea , udazkeneko-udako urtaroa hain zuzen. Bai, gauza onak amaitu dira eta belarrietaraino gaude urez, baina kendu iezaguzue dantzatuta daukaguna, eguzkiaz eta eguraldi onenaz disfrutatu egin ditugu.

Pssst txori-zale, bai, zu zeu, prismatikoak daramatzana…

Esandakoa, egun zoragarria zen gehien gustatzen zaiguna egiteko: ibili eta txoritxoak ikusi. Eta horretarako Portugaleteraino joan ginen tren zoragarrian, oso gustuko dugun garraiobidean. Pena da Renferen abonuen epea bukatzea. Ideia bikaina eta oso aprobetxagarria izan da.

kasurik ez, beste era batera atenzioa erakarri beharko diot…

Gure ibilbidea Tren-geltokian hasi ginen Portugaleten. iritsi ginen zubi esekiraino (edo Bizkaia zubiraino), non udako amaiera aprobetxatu nahi zituzten bai turistek bai bertakoek, eta ontziratze-eremua gainditzean, hau ikusi genuen:

Ubarroi mottodun gazte eder bat… hanka-horikoa!

Bai! Harrapatu zaitut! Orain bai begiratzen duzula, ezta?

Ubarroiek hankak beltzak edo oso ilunak izan ohi dituzte, baina batzuetan kolore hori izaten dute, deigarriagoak izanda . Gazteak guztien begiradak harrapatzen zituen eta gure argazkilaria ere liluratu zuen. Nola eutsi… Begira zer begirada, halako begiak…!

Hara! Horregatik nahi nuen zuk begiratzea. Zer esan dezaket…Ederra naizela!

Pausatu, agurtu, lumak astindu, eta gelditu egin zituen bere hankei buruzko irribarre eta iruzkin artean argazkiak ateratzen ari zitzaizkion ibiltari bitxiak.

Ez dizute Donald ahatea gogorarazten? Edo lamiek dituzten ahate-ankak, batek baino gehiagok pentsatuko zuen…

Argazki saioaren ondoren, bere miresle gortearekin utzi eta post honi izenburua ematen dion gunera iritsiko gara: zilarrezko eta suzko itsasoak

Jitoan zegoen izeberg baten antza izan zezakeen bloke horren gainean, bi kaio hankahori gazteak jostari zebiltzan.

Hau ez dela izotza esan dizut, nahiz eta hala iruditu…

Eta itsasoa bare, ispilatuta, eguzkia puntu justuan eta itsasontziak Santurtziko portuan amarratuta, fiordoen arteko leku magiko horietako bat zela ematen zuen.

Zilarrezko lehen itsaso horretan, MILA txaluparen gainean, kaio ilun kapitainak maniobrak begiratzen ditu ondoko itsasontzietan eta pasealekuan. Arrantzaleak, bankuetan paratutako gazteak, eta txori-zale pare bat, bera agurtzeko irrikaz.

Nahi duzunean garbeo bat ematera eramaten zaitut… nik aginduak ematen dizkizutut eta zuk arraunak gidatzen dituzu.

Zilarra urdintzen denean, urak ispilu baten bezala ematen du. Kaio mokogorri bat izotz gainean flotatzen ari dela dirudi, axolagabe…

Ura guztia niretzat, ezz dago trabarik egingo didan inor, hau bai da bizitza …

… harik eta oihu artean gu bertatik botatzea erabakitzen duen arte. Dirudienez, ez gara ongi etorriak beren bake-gunean.

Vamoavé! Ez naizela oihuka ari, ahotsa argitzen ari naizela!!!

Eta neu andereño horrekin entretenitzen ari nintzen bitartean, argazkilariaren begi trebeak sua aurkitu zuen: inguruko itsasontzi baten isla gorriak ezohiko distira ematen zion urari, tonu sutuen irudi zoragarri hura utzita.

Ez, ez kezkatu, ez zait ipurdia erretzen ari…

Esandakoa: zilarra eta sua artean.

Zeren nik ez baitiot txinpartarik ikusten…

Edertasuna edozein txokotan existitzen da. Ireki begiak eta adimena. Ondo begiratu . Gozatu. Bizitza alaitzen duten plazer txikiak. Hurrengo pasealekuan ikusiko dugu elkar!

¡Hemen itxarongo dizut, nire zaintza-postuan!

Mares de plata y fuego, y un cormorán patiamarillo

Último domingo de noviembre y de la pasada nueva estación otoñoveraniega. Que sí, que ya se ha acabado lo bueno y estamos de agua hasta las orejas, pero que nos quiten lo bailao, ya hemos disfrutado de todo el sol y buen tiempo.

Pssst, pajarera….eh, tú, la de los prismáticos…

Lo dicho, lucía un día fantástico para hacer lo que más nos gusta: paseo y pajareo. Y para ello nos desplazamos hasta Portugalete en el maravilloso tren, medio de transporte que nos encanta. Pena que ya se termine el plazo de los abonos de Renfe…ha sido una excelente y muy aprovechable idea.

Náh, ni caso, tendré que llamar su atención de otra forma…

Comenzamos nuestra andadura en la estación del tren en Portu, llegando hasta el puente colgante o puente Bizkaia entre turistas y propios del lugar que también querían aprovechar los restos del verano, y al rebasar la zona de embarque, lo vimos:

Un precioso ejemplar de cormorán moñudo juvenil…patiamarillo!

Ya! Te pillé! Ahora sí que miras, eh?

Es habitual que los cormoranes tengan las patas de color negro o muy oscuro, pero en algunos casos se da esta coloración, lo que los hace más llamativos. El jovenzuelo atrapaba las miradas de todos los transeúntes y también cautivó a nuestro fotógrafo. Cómo resistirse…¡Mirad que ojazos!

¡Ajá! Por eso quería que miraras. Qué le vamos a hacer…¡Uno, que es guapo!

Posó, saludó, agitó sus plumas y paralizó el tráfico de paseantes curiosos que se detenían a fotografiarle entre sonrisas y comentarios sobre sus patas.

¿No te recuerdan al pato Donald? O a los pies de pato de las lamias, seguro que más de uno lo ha pensado…

Tras la sesión de fotos le dejamos con su corte de admiradores y llegamos a la zona que da título a este post: mares de plata y fuego

Sobre este bloque que pudiera semejar un iceberg a la deriva jugueteaban un par de gaviotas juveniles patiamarillas.

Que ya te digo yo que esto no es hielo, por mucho que lo parezca…

Y con el mar en calma, espejado, el sol en el punto justo y los barcos amarrados en el puerto de Santurce, parecíamos estar uno de esos lugares mágicos entre fiordos.

En este primer mar de plata, sobre la txalupa MILA, la capitana gaviota sombría observa las maniobras en los barcos adyacentes y en el paseo. Pescadores, jovenzuelos apostados en los bancos, y un par de pajareros encantados de saludarla.

Cuando quieras te llevo a dar un garbeo…yo dirijo y tú llevas los remos.

Cuando la plata azulea, el agua espejea. Una gaviota reidora parece flotar sobre el hielo, indiferente…

Toda el agüita pa’ mí, no hay nadie que me moleste, esto es vida…

…hasta que decide echarnos del lugar entre grititos. Al parecer, no somos bienvenidos en su remanso de paz.

Vamoavé! ¡Que no te estoy gritando, que sólo me estoy aclarando la voz!!!

Y mientras una servidora se entretenía con esta señorita, el avezado ojo del fotógrafo descubrió el fuego: el reflejo rojo de un barco de la zona daba al agua un resplandor inusual, dejando esta deliciosa estampa de tonos incendiados.

No, no os preocupéis, no me estoy quemando el cucu…

Lo dicho: entre plata y fuego.

Pues yo no le veo la chispa…

La belleza existe en cualquier rincón. Abre los ojos y la mente. Observa. Disfruta. Pequeños placeres que alegran la vida. ¡Nos vemos en el próximo paseo!

¡Aquí te espero, en mi puesto de vigilancia!

HARRI-IRAULARI, udan

Limikola bitxi honek atentzioa erakartzen gaitu: bere ohiko lana harriak jasotzea da, ez gehiago ez gutxiago. Bai, ikusten duzun tokian, munduko pisu-jasotzaile trebeena itsasertzeko txori txiki bat da, nahiz eta azkenaldian, ohiko beroengatik edo turismoa egiteko grinagatik, barrualdetik ikusten den Salburua bezalako lekuetan.

Itsasertzean, ibaietako bokaletan, hezeguneetan ikus nazakezu…
Ni Nojako hondartzako bista harritsuez gozatzen ari naiz

Lokatza eta lohietan nahastea gustuko duen neska txiki hau hanka laranjengatik, kolore askotako lumajeagatik eta moko motz batengatik bereizten da. Moko hori erabiliz, palanka egiten du janaria agerian uzteko.

Eta karramarrotxoa bezalako pieza gozoak lortu…

Alde nabarmena dago umatze-garaian: arrak maskara zuri-beltz eder batekin, bizkarralde laranjarekin eta marrazki bitxiko lerro beltzekin mozorrotzen dira…

eta egunero aurpegia margotzea kostatzen zaidana?

…bitartean, emeek ere koloreak aldatzen dituzte, baina ez hain modu deigarrian, marra beltzekin aurpegian eta, oro har, tonu goibelagoekin

Jada badakizue naturan haiek direla eder jartzen direnak. Bestela, ez dute emaztegairik harrapatzen…
… nahiz eta gu, begiko marra margotzen dugunean, eder ederrak geratzen garen.

Bikotea bilatzeko adinean ez dauden ale helduek ez dute laranja-kolorerik, baina bai lerro beltz batzuk aurpegian, gazteen bezala

Osea, esaten ari didazu ume aurpegia dudala?

…baina kolore ilunagoa.

Eta disimulatua, harkaitz puska baten itxura emateko balio didana…

Janaria bilatzeko leku gogokoenetako bat kostaldea da, ekaitz on baten ondoren. Bertan, makilatxoen, egur hondarren, harritxoen eta algen artean bilatzen gozatzen dute.

Hondarren artean animalia txiki asko daude, baina oso elikagarriak…
Eta hemen, harri honi ongi lotua, badago bat…

Hegazti bidaiariak direnez, talde handitan ikus ditzakegu migrazio-garaian, maiatzean, Europako herrialde hotzenetara ugaltzeko joaten direnean , eta irailean txitoekin itzultzen direnean.

Bidaian planifikatzen ari ginen eta pentsatu egin dugu… zertarako? Hemen oso ondo gaudela…

Baina badira batzuk umeak hemen edukitzea erabakitzen dutenak, klimagatik izango da. Edo ongi hartuak izatearen inpresioa dutelako izango da…


Euskadi leku ezin hobea iruditzen zaigu gure lehen urratsak emateko…

Eta horrela ikusi ahal izan ditugu harri-iraulien belaunaldi berriak…

Hondar fina, itsaso barea, jende bikaina…

… kostaldean, Algortan, esaterako, ontziralekuetan, Portugaleten eta, batez ere, Bolako hondartzako arroketan, non txirritxoekin eta lertxunekin elkartzen baitira.

…eta pintxo gozo, gozoak!

Izan zaitezte ongi etorriak, oso gustoko dugu zuek ikustea!!!

VUELVEPIEDRAS, en verano

Esta curiosa limícola nos llama la atención: su trabajo habitual consiste en, ni más ni menos, levantar piedras. Sí, ahí donde la ves, la levantadora de peso más hábil del mundo mundial es una pequeña avecilla habitualmente costera, aunque últimamente, ya sea por las calores habituales o por afán de turismo, está siendo vista por el interior en lugares como Salburua.

Puedes verme en costas, desembocaduras de ríos, humedales…
Yo estoy disfrutando de las vistas rocosas en la playa de Noja

Esta chiquitaja que gusta de revolver en limos y fangos se distingue por sus patas naranjas, plumaje de varios colores y un pico corto con el que hace palanca para dejar al descubierto la comida.

Y obtener sabrosas piezas como este cangrejillo…

Existe una diferencia clara en época de cría: los machos se disfrazan con una hermosa careta blanquinegra, dorso anaranjado y negras líneas de curioso dibujo…

¿Careta dices? ¿Y lo que me cuesta pintarme esto todos los días?

…mientras que las hembras también cambian sus colores pero de manera menos llamativa, con rayas negras en la cara y en general tonos más apagados.

Ya sabéis que en la Naturaleza son ellos los que se ponen guapos. Que si no, no pillan novia…
…aunque nosotras, a poco que nos pintemos la raya del ojo, quedamos así de chulas.

Los ejemplares que no están en edad de buscar pareja no tienen color naranja pero sí ciertas líneas negruzcas en la cara, pareciéndose más a los juveniles…

Osea, ¿Me estás diciendo que tengo cara de niño?

…pero con el color terroso más oscuro.

Y disimulado, que me sirve perfectamente para parecer un trozo de roca…

Uno de sus lugares preferidos para la búsqueda de alimento es la costa tras una buena tormenta. Allí disfrutan rebuscando entre palitos, restos de maderas, piedrillas y algas variadas.

Entre los restos viajan multitud de animalillos pequeños pero muy nutritivos…
Y aquí hay uno bien agarradito a esta piedra…

Como son aves viajeras podemos verlas en grandes grupos durante los pasos migratorios, en mayo cuando viajan a los países más fríos de Europa para su reproducción y en septiembre cuando vuelven con los polluelos.

Nos estábamos planteando el viaje y hemos pensado…¿Pa´qué?

Pero hay unos cuantos que deciden tener a sus vástagos aquí, será debido al clima o a que se sienten bien acogidos…

Euskadi nos parece un lugar perfecto para dar nuestros primeros pasos…

Y así es como hemos podido observar a las nuevas generaciones de vuelvepiedras…

Arena fina, mar en calma, gente estupenda…

…en zonas costeras, como Algorta, embarcaderos como en Portugalete y sobre todo, en las rocas de la playa de la Bola, donde se reúnen con chorlitejos y garzas.

…y pintxitos ricos, ricos!

Sed siempre bienvenidos, nos encanta veros!!!