Azaroko eta joan den urtaroko azken igandea , udazkeneko-udako urtaroa hain zuzen. Bai, gauza onak amaitu dira eta belarrietaraino gaude urez, baina kendu iezaguzue dantzatuta daukaguna, eguzkiaz eta eguraldi onenaz disfrutatu egin ditugu.
Esandakoa, egun zoragarria zen gehien gustatzen zaiguna egiteko: ibili eta txoritxoak ikusi. Eta horretarako Portugaleteraino joan ginen tren zoragarrian, oso gustuko dugun garraiobidean. Pena da Renferen abonuen epea bukatzea. Ideia bikaina eta oso aprobetxagarria izan da.
Gure ibilbidea Tren-geltokian hasi ginen Portugaleten. iritsi ginen zubi esekiraino (edo Bizkaia zubiraino), non udako amaiera aprobetxatu nahi zituzten bai turistek bai bertakoek, eta ontziratze-eremua gainditzean, hau ikusi genuen:
Ubarroi mottodun gazte eder bat… hanka-horikoa!
Ubarroiek hankak beltzak edo oso ilunak izan ohi dituzte, baina batzuetan kolore hori izaten dute, deigarriagoak izanda . Gazteak guztien begiradak harrapatzen zituen eta gure argazkilaria ere liluratu zuen. Nola eutsi… Begira zer begirada, halako begiak…!
Pausatu, agurtu, lumak astindu, eta gelditu egin zituen bere hankei buruzko irribarre eta iruzkin artean argazkiak ateratzen ari zitzaizkion ibiltari bitxiak.
Argazki saioaren ondoren, bere miresle gortearekin utzi eta post honi izenburua ematen dion gunera iritsiko gara: zilarrezko eta suzko itsasoak
Jitoan zegoen izeberg baten antza izan zezakeen bloke horren gainean, bi kaio hankahori gazteak jostari zebiltzan.
Eta itsasoa bare, ispilatuta, eguzkia puntu justuan eta itsasontziak Santurtziko portuan amarratuta, fiordoen arteko leku magiko horietako bat zela ematen zuen.
Zilarrezko lehen itsaso horretan, MILA txaluparen gainean, kaio ilun kapitainak maniobrak begiratzen ditu ondoko itsasontzietan eta pasealekuan. Arrantzaleak, bankuetan paratutako gazteak, eta txori-zale pare bat, bera agurtzeko irrikaz.
Zilarra urdintzen denean, urak ispilu baten bezala ematen du. Kaio mokogorri bat izotz gainean flotatzen ari dela dirudi, axolagabe…
… harik eta oihu artean gu bertatik botatzea erabakitzen duen arte. Dirudienez, ez gara ongi etorriak beren bake-gunean.
Eta neu andereño horrekin entretenitzen ari nintzen bitartean, argazkilariaren begi trebeak sua aurkitu zuen: inguruko itsasontzi baten isla gorriak ezohiko distira ematen zion urari, tonu sutuen irudi zoragarri hura utzita.
Esandakoa: zilarra eta sua artean.
Edertasuna edozein txokotan existitzen da. Ireki begiak eta adimena. Ondo begiratu . Gozatu. Bizitza alaitzen duten plazer txikiak. Hurrengo pasealekuan ikusiko dugu elkar!
