Koipú, San Joaquin aintziran, Jaitzubian.

Myocastor coipus: coipú, edo koipú auzokoentzat. Hego Amerikatik datorren espezie inbaditzaile batez ari gara, zehazki Txile aldetik datorrenaz, kastor atsegin baten itxura duena.

Mmmmm, amatxo? Amatxo non zaude?

Txingudiko badian antzematen hasi ziren, joan den XX. mendeko 70eko hamarkadan, eta bere presentzia, dirudienez, Frantzia hegoaldeko peleta-industriako aleen ihesari zor zaio.

A ze astuna umea, gose dela beti…

Ordutik, Gipuzkoan eta Nafarroan zehar sakabanatu da, heltzen
Arango haranara, non erabat ezarri diren.

Ea kanaberadien artean ezkutatuta pixka bat despistatzen diodan…

Uretako bizitzarako oso ondo prestatutako ugaztuna da; izan ere, amaren sabelaren bi aldeetan jarritako bularrek aukera ematen diete kumeei igeri egiten duten bitartean elikatzeko.

Koipuek sustraiei lurra laxatuz hozka egiten dieten moduak ere badu eraginik ibaiertz eta ur-ibilguetan.

Katxisss! Berriro harrapatu nau.

Uretako landarediaz elikatzen dira, eta, horrela, murriztu egiten da hegazti urtarrek habiak egiteko erabiltzen duten azalera, eta kaltea eragiten du
arrainako ugaltze eremuan . Eta patata edo azenario labore batera hurbiltzen direnean… oso apetatsua dira:guztia haginka egiten dute, uzta hondatuz.

Amatxooo, gose nagoelaaa!

4 eta 10 kg artean pisatzen du, eta karraskari handienetako bat da. Gorputzaren luzera 40-60 cm-koa da, eta isatsa 30-45 cm-koa, luzea eta ezkatatsua da.

Emadazu minutu bat eta umezain bat aurkituko dizut…

Kanpoko ilajeak tonu marroi ilun eta distiratsuak ditu, eta azpian ile grisezko geruza bat du. Muturrean adabaki zuri bat du, eta ebakitzeko haginak laranja distiratsuak dira, espezieko arretan hobeto ikusten direnak.

Nitaz ezkutatzen ari zara????? Amatxooo????

Begiak eta belarriak oso tamainu txikia dituzte, eta hankek, berriz, behatzen arteko mintzak dituzte, uretako joan-etorrietan laguntzeko. Goiko ile latzak balio komertzial handiko beheko ilea estaltzen du.

Ezetz, umetxo nire, bake-une bat baino ez dudala bilatzen…

Urte osoan erreproduzitu daiteke. Emeak bizitzako lehen urtean heltzen dira sexu-heldutasunera. Hemeretzi asteko haurdunaldiaren ondoren, ilez estalitako bost eta sei kume artean jaiotzen dira.

Ahhh, ados. Isilik egon nadila pixka batean janari bila zabiltzala…

Edoskitzeak zortzi aste irauten du, baina jaiotzerakoan ebakitzeko haginak ondo garatuta dituzte jada eta bigarren egunean igeri egiteko gai dira

Aizu, ulertu duela dirudi. Nire txikitxo oso azkarra bada!

Espezie inbaditzaile horren hedapena neguan tenperatura asko jaisten ez den eremuetara mugatzen da. Batzuek esango lukete Euskadin giro freskoa dugula, baina klima-aldaketari esker, gero eta gehiago sentitzen gara Euskadi Tropikal batean bezala… eta haiek hori nabaritzen dute.

Orain ur ertzeko landare guztiak jatea besterik ez zait geratzen elikagai onak lortzeko…

Espezie hori kolonizatzeko ahalmena duenez eta espezie autoktonoentzat, habitatentzat edo ekosistementzat mehatxu larria denez, abuztuaren 2ko 630/2013 Errege Dekretuak araututako Espezie Exotiko Inbaditzaileen Espainiako Katalogoan sartu da, eta Espainian debekatuta dago ingurune naturalean sartzea , baita edukitzea, garraioa, trafikoa eta merkataritza.

Eta bihar hemendik gertu aurkitu dudan azenario zelai eder batera eramango dut txurunbela!

Hain itxura gozoa du, hain potxoloa… eta gero uretatik irteten da, isats luzeari begiratzen diozu, ulertzen duzu zergatik deitzen dioten arratoi-igaraba eta korrika irteteko gogoa ematen dizu!

Espezie inbaditzailea izan arren, esperientzia polita izan zen ama eta kumea ahate eta txirritxoen artean igerian ikustea.

Fuente: Wikipedia

Lertxun gorria versus aingira liskarzale

Santoña, larunbata morning, egun eguzkitsua eta epela. Paseo polita padura-eremu osoan, eta ez da ikusten lertxun despistaturen bat eta kaio batzuk besterik. Eta eguzkia estutzen. Une batez atseden hartzeko itzalaren bila, irudi bat gurutzatzen zaigu begiaren ertzetik…

Padura osoa niretzat bakarrik, ez dago lehiarik gaur.

… eta itsasertzetik urari ikusmira txikiak botaz paseatzen den lertxun gorri fantastiko honetara bideratzen ditugu gure begiradak.

Ezer ez hemendik, ezer ez handik… ezta ganba triste bat ere mokora eramateko…

Argazkilariak ez du arnasarik hartzen kamera prestatzen duen bitartean. Gure txakurtxoak ere tentsioa antzeman du eta itzal baten bila doa korrika, tarte luze batean mugitu gabe egongo garela jakinda.

Mmmm, mokadua bistan..

Gure ardeida ederrak bere moko luzea arpoi gisa apuntatzen du, bere helburua finkatuz…

Harrapatu zaitut! Glu glu, nirea zara!

… eta klik batek irauten duen bitartean, gure begiak kliskatzeko astirik eman gabe, bere harrapakinaren bila abiatu da.

ala ez….glu gluuuuu

Ez dirudi hain erraza aingira ateratzea, borroka txiki bat gertatzen da…

U-tzi-da-zu harrapatzen madarikatuaaaa!

… eta lertxunaren burua bere mokoan tinko harrapatutako zerbaitekin azaleratzen da…

Bufff, sugetxoa nola mugitzen den…

…eta ikusten dugu oso aingira eder bat bihurritzen…

Hartu egin dut!, harrapatu dut, baduuuuut!

…estilete zorrotz horretan kiribilduz, bere harrapatzailetik askatzeko modua bilatuz…

Grrrmpf aska gnazazu gmokoa! Ez gdidazula arnasa hartzen uzten!

…ia bere burutik gora igoz…

ahoabetetaarnasaberreskuratzen

…bere burutik xukatu nahian eta bere burua matxinatuz, mokoaren behealdeari tinko hozka egiten dion punturaino. Eta ez da askatzen!!!

Aska nazazu jada! Eman amore zure patuari!

Une batez badirudi horrela geratuko direla, tauletan. Lertxunak ez du aingiraz desegiten, eta aingira ez da mokotik askatzen.

Ez didazu aukerarik utzi, onengatik nahi ez baduzu, gogorrengatik izango da…

Harik eta hegaztiak mugimendu pare bat ematen dizkion arte, lurraren kontra kolpeak ematen dizkion arte, astinaldiak ematen dizkion arte, uretan gogor astintzen duen arte…

Orain bai, ez dut uste matxinatuko zaidanik…

…eta borroka irabaztea lortzen du. Eta segituan lertxunak egiten duen honek harritu egiten gaitu:

Mmmm, badirudi ez dela mugitzen. Ez nauzu engainatuko?

Emeki-emeki bere harrapakina belar gainean uzten du, une batez behatzen dio…

Hemen, gerorako ondo gordeta

… eta buelta ematen du. Lan gogorra egin duzu eta orain ez duzu jaten?

Kontuan izan behar dugu oraintxe bertan jaten badut, nekatuta nagoenez hura menderatzea kostatu zaidanaren ondoren, gaixotu egingo nau…

Ba despentza betetzen ariko da. Edo neskalagunarentzako opari bat ote zen?

Bai nahi zenukete aingira hau paella on baterako. Ale! Ogitartekoa jatera!

Eta han utzi genuen, ur azala berriro ere arakatuz, igandeko otordua prestatuz.

Eskerrik asko, arderea purpurea, bikaina izan da!

Zilarrezko eta suzko itsasoak eta ubarroi hankahori bat

Azaroko eta joan den urtaroko azken igandea , udazkeneko-udako urtaroa hain zuzen. Bai, gauza onak amaitu dira eta belarrietaraino gaude urez, baina kendu iezaguzue dantzatuta daukaguna, eguzkiaz eta eguraldi onenaz disfrutatu egin ditugu.

Pssst txori-zale, bai, zu zeu, prismatikoak daramatzana…

Esandakoa, egun zoragarria zen gehien gustatzen zaiguna egiteko: ibili eta txoritxoak ikusi. Eta horretarako Portugaleteraino joan ginen tren zoragarrian, oso gustuko dugun garraiobidean. Pena da Renferen abonuen epea bukatzea. Ideia bikaina eta oso aprobetxagarria izan da.

kasurik ez, beste era batera atenzioa erakarri beharko diot…

Gure ibilbidea Tren-geltokian hasi ginen Portugaleten. iritsi ginen zubi esekiraino (edo Bizkaia zubiraino), non udako amaiera aprobetxatu nahi zituzten bai turistek bai bertakoek, eta ontziratze-eremua gainditzean, hau ikusi genuen:

Ubarroi mottodun gazte eder bat… hanka-horikoa!

Bai! Harrapatu zaitut! Orain bai begiratzen duzula, ezta?

Ubarroiek hankak beltzak edo oso ilunak izan ohi dituzte, baina batzuetan kolore hori izaten dute, deigarriagoak izanda . Gazteak guztien begiradak harrapatzen zituen eta gure argazkilaria ere liluratu zuen. Nola eutsi… Begira zer begirada, halako begiak…!

Hara! Horregatik nahi nuen zuk begiratzea. Zer esan dezaket…Ederra naizela!

Pausatu, agurtu, lumak astindu, eta gelditu egin zituen bere hankei buruzko irribarre eta iruzkin artean argazkiak ateratzen ari zitzaizkion ibiltari bitxiak.

Ez dizute Donald ahatea gogorarazten? Edo lamiek dituzten ahate-ankak, batek baino gehiagok pentsatuko zuen…

Argazki saioaren ondoren, bere miresle gortearekin utzi eta post honi izenburua ematen dion gunera iritsiko gara: zilarrezko eta suzko itsasoak

Jitoan zegoen izeberg baten antza izan zezakeen bloke horren gainean, bi kaio hankahori gazteak jostari zebiltzan.

Hau ez dela izotza esan dizut, nahiz eta hala iruditu…

Eta itsasoa bare, ispilatuta, eguzkia puntu justuan eta itsasontziak Santurtziko portuan amarratuta, fiordoen arteko leku magiko horietako bat zela ematen zuen.

Zilarrezko lehen itsaso horretan, MILA txaluparen gainean, kaio ilun kapitainak maniobrak begiratzen ditu ondoko itsasontzietan eta pasealekuan. Arrantzaleak, bankuetan paratutako gazteak, eta txori-zale pare bat, bera agurtzeko irrikaz.

Nahi duzunean garbeo bat ematera eramaten zaitut… nik aginduak ematen dizkizutut eta zuk arraunak gidatzen dituzu.

Zilarra urdintzen denean, urak ispilu baten bezala ematen du. Kaio mokogorri bat izotz gainean flotatzen ari dela dirudi, axolagabe…

Ura guztia niretzat, ezz dago trabarik egingo didan inor, hau bai da bizitza …

… harik eta oihu artean gu bertatik botatzea erabakitzen duen arte. Dirudienez, ez gara ongi etorriak beren bake-gunean.

Vamoavé! Ez naizela oihuka ari, ahotsa argitzen ari naizela!!!

Eta neu andereño horrekin entretenitzen ari nintzen bitartean, argazkilariaren begi trebeak sua aurkitu zuen: inguruko itsasontzi baten isla gorriak ezohiko distira ematen zion urari, tonu sutuen irudi zoragarri hura utzita.

Ez, ez kezkatu, ez zait ipurdia erretzen ari…

Esandakoa: zilarra eta sua artean.

Zeren nik ez baitiot txinpartarik ikusten…

Edertasuna edozein txokotan existitzen da. Ireki begiak eta adimena. Ondo begiratu . Gozatu. Bizitza alaitzen duten plazer txikiak. Hurrengo pasealekuan ikusiko dugu elkar!

¡Hemen itxarongo dizut, nire zaintza-postuan!

HARRI-IRAULARI, udan

Limikola bitxi honek atentzioa erakartzen gaitu: bere ohiko lana harriak jasotzea da, ez gehiago ez gutxiago. Bai, ikusten duzun tokian, munduko pisu-jasotzaile trebeena itsasertzeko txori txiki bat da, nahiz eta azkenaldian, ohiko beroengatik edo turismoa egiteko grinagatik, barrualdetik ikusten den Salburua bezalako lekuetan.

Itsasertzean, ibaietako bokaletan, hezeguneetan ikus nazakezu…
Ni Nojako hondartzako bista harritsuez gozatzen ari naiz

Lokatza eta lohietan nahastea gustuko duen neska txiki hau hanka laranjengatik, kolore askotako lumajeagatik eta moko motz batengatik bereizten da. Moko hori erabiliz, palanka egiten du janaria agerian uzteko.

Eta karramarrotxoa bezalako pieza gozoak lortu…

Alde nabarmena dago umatze-garaian: arrak maskara zuri-beltz eder batekin, bizkarralde laranjarekin eta marrazki bitxiko lerro beltzekin mozorrotzen dira…

eta egunero aurpegia margotzea kostatzen zaidana?

…bitartean, emeek ere koloreak aldatzen dituzte, baina ez hain modu deigarrian, marra beltzekin aurpegian eta, oro har, tonu goibelagoekin

Jada badakizue naturan haiek direla eder jartzen direnak. Bestela, ez dute emaztegairik harrapatzen…
… nahiz eta gu, begiko marra margotzen dugunean, eder ederrak geratzen garen.

Bikotea bilatzeko adinean ez dauden ale helduek ez dute laranja-kolorerik, baina bai lerro beltz batzuk aurpegian, gazteen bezala

Osea, esaten ari didazu ume aurpegia dudala?

…baina kolore ilunagoa.

Eta disimulatua, harkaitz puska baten itxura emateko balio didana…

Janaria bilatzeko leku gogokoenetako bat kostaldea da, ekaitz on baten ondoren. Bertan, makilatxoen, egur hondarren, harritxoen eta algen artean bilatzen gozatzen dute.

Hondarren artean animalia txiki asko daude, baina oso elikagarriak…
Eta hemen, harri honi ongi lotua, badago bat…

Hegazti bidaiariak direnez, talde handitan ikus ditzakegu migrazio-garaian, maiatzean, Europako herrialde hotzenetara ugaltzeko joaten direnean , eta irailean txitoekin itzultzen direnean.

Bidaian planifikatzen ari ginen eta pentsatu egin dugu… zertarako? Hemen oso ondo gaudela…

Baina badira batzuk umeak hemen edukitzea erabakitzen dutenak, klimagatik izango da. Edo ongi hartuak izatearen inpresioa dutelako izango da…


Euskadi leku ezin hobea iruditzen zaigu gure lehen urratsak emateko…

Eta horrela ikusi ahal izan ditugu harri-iraulien belaunaldi berriak…

Hondar fina, itsaso barea, jende bikaina…

… kostaldean, Algortan, esaterako, ontziralekuetan, Portugaleten eta, batez ere, Bolako hondartzako arroketan, non txirritxoekin eta lertxunekin elkartzen baitira.

…eta pintxo gozo, gozoak!

Izan zaitezte ongi etorriak, oso gustoko dugu zuek ikustea!!!

NOJA, Hegaztien Errota

Nojan gure bigarren egoitza daukagula esan liteke: prezio merke baten truke eta kanpadenda muntatzen trebezia apur baten truke, Los Molinos kanpinaren abegikortasunaz goza dezakegu, gure pizpireta txakurtxoarekin batera, Itzal.

Hori da kanpatzeak duena: egunsentiak eguzkia begitan eta ilunabarrean izarrak ikusten, hori guztia bertako txoritxoen zalapartarekin batera. Eta hondartzaaaa!!!!

Eguerdirako iritsi ginen, eta gure zain zegoen mutiko hori ilehoriegia, arratoigileen ohiko tonuetarako. Zalantzan geratu giñen busardoa den ala ez, mirua dirudi, baina miru argia da, ez da mirua, begira hegaletan duen marrazkiari… Azkenean, hegan ikusi ez genuenez, zapelaitza zela erabaki genuen.

A zer txapa ematen didaten bi hauek, ez didate saguan kontzentratzen uzten…

Salako adituren batek mirua dela zin egiten badit, inoiz ikusi dudan argiena izango liteke. Beraz, nik neurearekin jarraitzen dut. Za-pe-laitz!

Azkenean, badoaz. Edonork esaten die jatorri galiziar-bikingoa dudala…

Trengandin hondartzan azkar bainatu ondoren, Victoriako padurako begiratokiaren ondoan atseden hartu egiten dugu. Han ikusi genuen duela pare bat urte musker berdeurdin zoragarri hau, liluratuta utzi gintuena. Eta geunden bezala, ogitarteko bat jan genuen, hondartzak gosea ematen du

Basotik irtetera arriskatzen naizen egun baterako, txoritxozaleekin topatu egiten dut… eta ez nuen astirik izan mihia erakusteko ere!

Mokadua bukatuta, Hegaztien Errotara hurbildu giñen, eta Victoria padurara hurbiltzen direnak hegazti guztiak ikusi ditugu bertan. Han zehar bazihoazen zankaluze batzuk, aurten asko etorri baitira hona

Leku egokia iruditu zitzaidan habia egiteko…

Zerbaitek zerikusia izango du harraparien presentzia txikiagoarekin. (Ez dakit, niri kontatu didate…) Dirudienez, lertxun gutxiago dagoenean, gainerako hegaztiak lasaiago daude eta…

Arrautza gehiago jartzen ditugu, txita gehiago jaiotzen dira, janari gehiago dugu…

… baldintza hobeak daude finkatzeko eta ugaltzeko.

Bestalde, harrituta geratu ginen kopetazuri gutxi zeudela ikustean, ohituta baikeunden leku honetan asko ikustera…

Eta uretatik kanpo, orain kontatzen dizut zergatik…

… eta esan ziguten aurten beltxargak paduraren jabe egin direla, beste hegazti batzuei gailenduz…

Lumak ukitzen dizkidatenean bakarrik.

Eta izaera makurra dutenez -mahatz txarra ez esatearren-, kopetazuriek leku lasaiagoak aukeratu dituzte habia egiteko.

Ezer ez, dena mingain gaiztoak, begira zer txoritxo onaren aurpegia dudan

Ostertza arakatuz, lertxun morea ezagutu genuen, hareatzak patruilatuz…

Ezkerrean uroiloak daude, eskuinean zankaluzeak, eta han urrutian txoritxozale pare bat…

…begiaren ertzetik zerbait antzeman zuen arte…

Begira, hortik dator gaurko bazkaria…

…eta kamera fokuratzeko behar izan genuen denbora laburrean, harrapakina harrapatua zuen.

Argazkia atera arte itxaroten badut, mokadua galdu egiten dut…

Orduan hasi zen ikuskizuna: zomorro hau oso handia bada eta gaznateagatik sartzen ez bada, irentsi eta berriro botatzen dudala…

Ikus dezagun, txoritxozale, zuri gustatzen zaizu janariak eztarrian kilimak egitea? Hori dela eta…

Hiru ahalegin egin behar izan zituen gure ustez arratoi bat zena irensteko. Eta gero guztiz geldi-geldi geratu zen, animalitxoa eztarrian behera zihoala…

Lertxuna bakean utzi eta espatula polit batengana gure atenzioa itzuli egin genuen, apaindutzeko prozesu betean.

Lumak garbitzeko ikasgai praktikoa: baxuetatik hasi, beti lokatzez betetzen baitira…

Nahiz eta umeak errota bisitatzen ibili hainbeste barietateren aurrean gogotsu, eta gurasoak algaradaz gozatzen, berak bereari jarraitzen zion…

Masaje on bat gerrialdean, zomorro ezkutuak garbitzen…
Ez ahaztu hankak, agian karramarro despistatu bat aurkituko dugu…
Eta orain siesta pixka bat, hainbeste luma garbitzeak asko nekatzen duela.

Zuriz jantzitako andereñoaren eta hankzluzeen behaketan guztiok murgildurik, mutiko txiki baten ahotsa entzun zen:

Eta hori zer da? Pinguino bat?

Eta bat-batean denak argazkiak ateratzen ari ginen. Amiltxoria!

Uy, ume horrek betaurrekoak behar dituela uste dut…
Nik hankak nire lagun pinguinoak baino askoz luzeagoak ditut, baina lertxuneen baino laburragoak, nire lehengusinak izan ere.

Lertxunen ahaidea izan arren, itxura biribilagoa eta «pinguinila» duela aitortu behar da.

Eta lumatxo eder pilo bat buruan…
… andregaia bilatzeko balio didatenak.

Hegaztien Errotara bisitari gehiago iristearekin batera, eta eguneko nekea kontuan hartuta, etorkizuneko txoritxozaleengandik aldendu eta bisitaren azken argazkia atera genuen: sugandila eder hau eguzkia hartzen kanpoko harrietan.

Nire lehengusu berdeurdinaren oroitzapenak dakarzkizuet, maizago etor zaitezten.

Nojak beti harritzen gaitu. Hurrengora arte!

Lau kaio txiki eta falaropo bat

Gure kostaldera ehunka hegazti erakartzen dituen ekaitz boladarekin jarraitzen dugu. Eta ugaritasuna aprobetxatuz, kaio txikiak deiturikoetan jarriko dugu arreta. Argi dago handiak ez direnei buruz ari garela, ala ez?

Ikusmen-zorroztasunaren testa: ea hiru antxeta burubeltz aurkitzen dituzun mokogorrien artean…

Oraingo honetan, antxeta burubeltz batzuk etorri zaizkigu bisitatzera, lehengusina mokogorriekin behar bezala nahastuta, eta haien artean kaio txiki batzuk ongi etorriak sentitu dira. Eta ongi identifikatzen ez dudan besteren bat…

Ezin duzu nirekin zalantzarik izan…

Aitortu beharra daukat antxeta burubeltz bat ikusten dudan lehen aldia dela. Hainbeste urte txorien atzean eta inoiz ez dut inoiz, inoiz, inoiz ez dut ikusi antxeta burubeltzik. Ziur nago milaka mokogorrien artean ezkutatuta egongo zela, baina…

Baina ez dakizula bereizten eta kito. Ez gehiago aitzakiarik bilatu, txori-zale..

… nik ez nituen ikusten. Ba gaur bai, gaur pozik geratu naiz buru beltzak ikusteaz. Pilaka. Gazteak, helduak, kaputxoi erdiarekin, jaspeatuarekin…

Artilezko txanoa janzten ari gara, hotz honekin…

Eta oso ederrak iruditu zaizkit. Bizkar gris perla, begi itzaltsuak, moko zabala, gorri bizia eraztun beltzarekin…

Argi dago. Moko-gorri-eraztun-beltza. Eta hankak?

… hankak bezala, gorriak ere baitdira. Gorri biziduna, ez neguan granate itzali bihurtzen den mokogorrien kolorea bezalakoa, mokoa finagoa delarik. Eta hauek ere aurikularraren marka dute, hotzetik etorritako espioiak balira bezala.

Hemen mokogorria. Kontrol basera deituz, berriro diot, kontrol basera deituz. Hau burugog… diñot…burubeltzak beteta dago…

Horien artean, erraza da hegoengatik bereiztea; izan ere, burubeltzek ez dute mokogorrien lumaren punta beltzik, eta itxura askoz ere elurrezkoagoa dute…

Eta marra beltz mehe-mehe hori nire hegalen ertzean?

… baina ez garai guztietan, noizean behin aurten jaiotako aleekin topo egiten duzulako, koloreen trantsizio betean,

edo lehen negukoa, luma beltzak isatsean eta mokoa oraindik ilun, beste kaio batzuetan pentsaraz gaitzaketenak…

… edo bigarren negukoa, marka beltzak desagertzear direnean eta mokoa gorrixka bihurtzen denean…

…helduarora iritsi arte. Garai honetan hain zuri bihurtzen diren, ze maitemindu egiten gaituzte.

Esandakoa. Lumaje gris zurixka, moko gorria marka beltzarekin, burutxo jaspeatua udan beltz jarri arte. Eta hanka gorriak!

Goxo-goxoegia jartzen ari zara…

Eta hemen antxeta txikiarekin aldera dezakegu. Txikitxoa dela, baina harroputza.

Kontuz, bizkarretik hurbiltzen ari dela, despistatua egingo naiz…

Antxeta pinpirina, auzoan ezagutzen duzuenez, txikia da, lerdena, moko finekoa eta izar-marka grisekoa buruaren goialdean. Eta hanka gorriak.

Ale hau lehen neguko gazte bat iruditzen zaigu, bere patroi koloreduna hegaletan duela.

Moko beltzarekin bere bizitzako edozein garaitan…

… bizkar grisa…

Udaberri honetan jaio naiz. Eta inork ez zidan esan hemen hainbeste hotz egiten zuenik…

…eta itxura potolotxoa. Hau gazte ale bat da, denborarekin eraldatu egingo dena…

Bizkarra gris argia bihurtzen da, baina izarra buruan gordetzen dut.
eta neguan nire hankak argiago ikusten dira.

… beste kaio zuri txiki bat.

Orain bai, hemen nauzue handitan…

Eta txori-zale eta argazkilari talde bat ekaitzaren hondakin plastikoak biltzen elkartu garela aprobetxatuz, lagun on honek hondartza pixka bat garbitzen lagundu digu.

Ez horregatik. Pozten naiz laguntzeaz, zuek eskuz, nik mokoz !

Eguneko gauzarik onena mendebal-txori pare bat izan da. Aste osoa beraiei buruz hitz egiten entzuten, eta ezin izan ditugu ikusi… gaur arte.

Erreferentziaaa, mendebal-txori mokolodiaren tamaina, antxeta mokogorriaren aurrean.

tamaina txikiako hegaztiak dira, mantu grisa eta begia estaltzen duen aurpegiko orbana.

Mendebal-txori mokolodiak, neguko lumarekin ere. Kaioen artean txoritxo galdu pare bat ziruditen.

Mokoa laranja eta beltzez tartekatuta.

Asko itxaron ondoren, nahikoa hurbildu dira ederrak atera ahal izateko.

Lumatxo ilunak isatsean.

Eta, azkenean, hau da -ejem, ejem, uste dut… – antxeta hankabeltza. Gaztea, hori bai. Saldoan helduaren baten bat bazegoela dirudi, baina guk ezin izan genuen aurkitu

Hasiera batean, antxeta txikiarekin nahastu dut, hegoen marrazkiari ondo erreparatu arte. Eta buruan izar grisik ez izatean…

… baina lepoko jaspeatua despistatzen nuen…

…eta hanka beltzak…

…ala ez???

Begira, nik hemen utziko dut. Norbaitek kaioen berri badu, bota diezadala eskutxo bat faborezzzz…

Hondoratze baten kontakizuna

Bolako hondartzan. Sagailoaren ondoren, ekaitza, haizeak, euria… eguzkia ateratzen da. Eta hemen agertzen dira denboralearen hondarrak, egurrak, landare-hondarrak… eta txoritxo despistaturen bat oreka mantentzen saiatzen…

Ai, pauso txiki bat aurrerantz Mariaaaaa

… buztanikara hori hau bezala, ez baitzirudien oso seguru zegoenik bere naufraga taularen gainean…

eta bi pauso atzeraaaa…

… eta hegan joan egitera ere ez zen animatzen.

Hegan? Hori koldarrena da, neskatilla!

Denbora luzean oholtxoaren gainean egon zen. Egoerarekin gozatzen ari zela zirudien, beraz, bere orekekin utzi genuen…

Robinson Crusoe jolastea zein dibertigarria den ikusita…

… eta olatuek ekarria zirudien harri-iraulari honetara hurbildu ginen.

Ez duzu imajinatzen zer ekartzen didan itsasoak egunero, hau zomorrotxoz beteta dago, yum, yummmm…

Badakigu krustazeo xeheak, moluskuak, ur-arkakusoak eta kostaldeko intsektuak jaten dituela, eta badirudi ekaitz on baten ondoren janariak egiten diola salto ahora…

Ez iezadazu meritua kendu: harriz harri iraultzen lan egiten dudanarekin!

Gure ubarroi gogokoena. Beti agurtzera etortzen dena edo… ez al da berbera?

Ez dakizula ubarroi bat eta pinguino bat bereizten argi dago…

Arraintxoak jaten behin eta berriro, bere gaznate mardulagatik ondoriozta daitekeenez…

Potolo deitzen didazu??

Eta nire argazkilari kuttunena: martin arrantzalea. Izpi urdin iheskorra, beti begi ertzarekin ikusten duguna, harik eta ezusteko bat eman eta pixka batean gelditzen den arte…

lau pasaldi egin ditut inguruan, eta ez da mokadu triste bat ere agertzen…

… lau fotiko ateratzeko adina denbora geldirik. honetan, inguruan mugitzen denari adi ikusten da…

… asperduraz aharrausika…

Mokoa entrenatzen ari naizela! Nire eguneroko gimnasia da arrain handiak irentsi ahal izateko.

… eta kostaldean mairurik, diñooot, katurik egon ez dadin zainduz…

Ups, argazkilari polit bat ikusi uste izan dut…

…agurtzeko ordua arte, argazki hau utzi zigunean. Oso pozik gaude zu ezagutzeaz.

… bada, hurbilago jartzen naiz eta eder atera nazala.

Egunetik egunera hondartza zati hau gehiago gustatzen zait.

Zirtxileko paradisua: Santoña

Atzo eguna fresko baina euririk gabe esnatu zen, eta Santoñara hurbiltzea erabaki genuen, lanbro eta paduren artean galdutako txoritxoren bat eroriko ote zen.

Oraindik ez ginen iritsi, errepide ondoko zelai batean zirtzileko itsaso txiki bat aurkitu genuenean, han zeuden bi behi bakarren artean mokoka aritzeko ohoreko borrokatzen.

Aizu…¿Bi hauek ez dira hemengoak, ezta?

Nire argazkilari kuttunak eder-ederrak ateratzen zituen bitartean, ni arreta galtzen ari nintzen zapelatz arrunt batekin eta miru erreal batekin. Eta inguruko txakurtxoak agurtzen.

Ba ez…galduta daudela uste dut.

Zirtzilek gizakien beldurrik ez zutela zirudien. Edo ez gintuzten arriskutsutzat hartu.

Bost minututan joan egiten dira, eta guk geureari jarraitzen diogu.

Paduraren lehen hedaduraraino jarraituko dugu. Marea nahiko behera zegoen, eta animalitxoak oso urrun ikusten ziren, kulixka zuri honek urrunean begiratzen gintuen bezalakoa

Orain hurbiletik ikusten nautelako, baina hasieran beste batekin nahastu nautelako

Hala ere, hurbildu zen kurlinta haundiak argazkian agertzeko ohorea egin zigun.

Eta nik garrasitxoak egiten ditut alde egin dezaten, baina ez dira aipagarritzat hartzen.

Ciceron, paduraren ondoan, zelaitxo hesitu batean. Hiru aldiz eskatu digu argazki bat txatxangorri honek.

Lehenengo zuhaitzean, gero hesian, eta orain hemen! Txakur gainean saltatzea falta zait ba!

Eta karnatxilu saldo batek girotu gintuen egiten ari zuen leun euripean.

Euripean janari guztiak daki freskoago
…hazirik gozoenak …
…eta mokoa hobeto garbitzen da.

Santoñako portuan, kaio ilun dotore hura, bere soslairik onenarekin, hodei-hondo ilunaren kontra nabarmentzen zen.

Ez dago nire edertasun naturala nabarmentzeko giro on bat bezala

Eta ubarroi dibertigarri hauek, oso gazteak beren sabel zurixkatik eta oraindik dituzten txita aurpegitik ondoriozta daitekeenez. Hankak oraindik argiak dira, ez helduenak bezain ilunak. Tamaina ere txikia zen, haiekin zihoan kaio irrizalearekin konparatzean ikus daitekeenez.

Ubarroi mottodunak gara, gure lehengusu ubarroi handia baino txikiagoak gara.

Booko ubidearen eta Bengoako paduraren arteko dike bereizgarrira egin genuen azken paseoan, herriaren erdi-erditik despistatuko kulixka txiki bat gurutzatu zitzaigun.

Mesedez, ¿ibairik hurbilena?

Ilundu egin zen une hartan, koartzako itzainetako exodo masiboa pausaleku horretarantz bultzatuz, eta zortea izan genuen txori-zale talde batekin bat egiteko, Salamancako jende xarmagarri batekin, zeinarekin partekatu baikenuen irudi zoragarri hau.

Gure Gabonetako zuhaitz gogokoena.

Santoña zoragarria, beti bezala.

Hegazti egindako dotorezia: lertxunen istorio bat

Itxura hauskorra izan arren, bere gorputz estilizatuak eta hanka luze eta indartsuek ibaiaren korronteetan eusten uzten diete: oinek aurrerantz eta atzerantz begira dauden hiru hatz dituzte, eta egonkortasuna ematen diete, ura mugitu arren.

Beti ointxoak beratzen.

Lertxunen lepo luzeak orno zerbikalak aldatuta ditu, S forman bihurritu ahal izateko, eta luzeagoa da eguneko lertxunetan gauekoetan baino. Lepo horrek hegaz uzkurtzen da, eta profil berezia osatzen du.

Lepoa uzkurtuta, hankak luzatuta, behatzatxoak ura ukitzen

Haien arrantza modua moko luzearen mugimendu azkarra da, arpoi formakoa, eta mota guztietako harrapakinak lortzen dituzte: arraintxoak, krustazeoak, baita beste hegazti batzuen txitak ere, haragijaleak baitira.

Kontuz orratzarekin…

Gure hezegune eta ibaietan lertxun batzuk ikus eta goza ditzakegu, begi hutsez, eta, hasteko, beti zelatan dagoen koartza grisa…

Abusuko ur-jauzian kokatua, ohituraz dudan bezala

..eta bere ahaide hurbila, koartza inperiala.

Santoñako paduretan dut nire aterperik onena…
…¡Kanaberadien artean!

Idi-lertxuntxo, mundu osoan ezaguna, behien artean kulunkatzen diren euliez elikatzen delako

Hemendik, zomorroak euli beltzetan, zomorro koxkorretan, tábano erraldoietan katalogatu daitezke…
…eltxo pikantoiak, kakalardoen bat eta matxinsalto despistatu pare bat…
Baina ez joan Arraiz mendira, lehengoan izan bainintzen eta behiek ez zidaten utzi ezta hurbiltzen ere…
…eta atseden bat hartzeko lo kuluxka bat ur ondoan egitea baino hoberik ez dago.

Gartzeta handia, grisakoarena antzekoa, zuria eta moko laranjakoa.

Psst pstt, ahate, esnatu!

Eta arreba txikia, gartzeta zuria. Inpoluta, dotore, oso estilizaturik, dotorea baino gehiago. Ibileko moduak ere kopete handikoak dira. Santoñako uretan enperatriza da.

Pa ‘cursi hau idazten duena. Maiteminduta daukadala badakit, baina uste dut urrunegi joan dela

Hunkitzen banaiz. Ikusten dudan bakoitzean gero eta politagoaaaa iruditzen zait.

Lertxuntxo zuria, Abusuko zubiaren gainetik ikusita. Arrantzan ari zen.
Hartzen uzten ez diren karramarroekin borrokan.
Hain eguzki bikainarekin dantza besterik ez zait geratzen.
lasai jaterik ez didate uzten…

Jakina, «ardeidae» mota gehiago daude (izena ere etereoa da), hainbeste lertxunen eta antzekoen artean martinete arrunta dugu. Gaztetxo hori Salburuako hezeguneetan hurbildu zitzaigun, Gasteizko erdigunean dagoen oasi horretan.

Goiz osoa zuhaitzaren azpian ezkutaturik, eta bost minututan hogei argazkilari iritsi dira.

Eta agur esateko, Sorollaren koadro batetik pasa litekeen irudi hau, margolari handiak hegaztiak irudikatu nahi izan balitu. Ilunabarraren argiak eta uraren distirak lertxun gris hau Santoñako paduretan gaua igaroko duen ostatuetarantz egiten duen hegaldian kokatzen dute.

Hegan egiten joaaateeennnn, hegan egiten etortzeeeennn

Argi dago lertxunak gustatzen zaizkidala, ezta?

Eta ekaitza amaitu zen, 2. zatia

Egun batzuk geroago , Algortako La Bolako hondartzara itzul gintezke, txirri zuri herrenaren egoera egiaztatzeko.

Edo joan egin zen edo sendatu egin zen, zeren eta, bakarrik egon beharrean, bi ikusi genituen.

Azken itsaskiaren hondarren artean hondartzatxo osoan zehar korrika. –Bestalde, etsigarria da hondakin artean plastiko ugari ikustea, ez da harritzekoa mikroplastikoz elikatzea. Espero dezagun hau etorkizun hurbilean aldatzea… –

Beti da zaila txoritxo baten tamaina gutxi gora-behera deskribatzea, beraz, kaio erreidore honek eman zigun aukera aprobetxatzen dugu, gure txirri zuri elurrezko bolatxo txiki baten antzekoa dela uste izateko…

…nahiz eta buztanikara zuriaren ondoan hazi egin zela zirudien.

Handik egun batzuk zeramatzan ezohiko beste bisitari batek, zerra ertain batek.

Eroso zegoen argazkilari mordoarekin, ederra ateratzen ari baizioten…

… eta bere profilik onena eskaini zigun. –Horixe izan zen urpeko arrantzatik irteten zen une urrietan, noski-.

Baina txalorik onenak jaso zituena lertxuntxo txiki zuri hau izan zen, arrantzarako zuen trebetasunarekin.

Errege-sargo bat ere harrapatzen zuen, itsasertz harritsuko hondar artean ezkutatzen den horietakoa…

… bezala… –beno, ez dakit nola deitzen zaion arraintxo honi-…

Eta hau aingira bihurtzeko prozesuan dagoen angula hazi bat dela uste dut. ¡Ups, amaitu da prozesua!

Lertxuntxori begira zeundela, buztanikara hori kaskamotz hau sartu zitzaigun protagonismo-gogoz. Hemen kamerari begira…

Eta hemen haizeak bultzaturik, bere enaguak-kolore-marra-de-eguzkia erakusten digu.

Abiatzeko orduan, zuhaixken kontra erori bide zen belatz gorri batek eman zigun atentzioa. Antza denez, haize-bolada bortitz batek behartuta lurreratu zen. Zorionez azkar suspertu zen.

Zuhaitz baten adarrean bermatu zela zirudien, eta nire lehen inpresioa izan zen zuhaitzaren zati bat hautsi zela… baina ez.

Harrapaketa bat egin zuen, farola batean bermatu zen hura irensteko, eta hegaz jarraitu zuen.

Pena da ez ditugula ikusi han zebiltzan mendebal-txori batzuk. Edo agian bidaian segitu zuten… beste batean izango da.