Txoritxikiak – Página 16

Txinboak

Irailaren amaieran, pikuetan geratzen ziren piku haiek janari gozo eta ugaria ematen zieten garai hartan zelai hobe eta eguzkitsuen bila migratzen zuten milaka txoritxori.

Beraz, urriaren erdialdetik oso zabalduta zegoen haragi delikatuzko hurrupa hauek, tximberarekin, ehizara ateratzeko ohitura, hain janari ugarirekin bere tamaina bikoiztu eta mokadu eder bihurtzen baitziren.

Gaur egun praktika hori desagertu egin da, eta soroak pozez eta txingarraz beterik uzten dizkigu, txoriaren adikzioez gozatzeko. Eta hona hemen zalantza… badakizu txinboen taldean zein lumadun motakoa dauden?

Jakinduria herrikoiko hainbat iturri nahasiz, aita-amen, amamen eta adineko jende errespetagarriaren artean, arriskatu gara zerrenda txiki bat egitera…

Hauek dira platerean imajinatzen ez ditudan lau edertasun…

Gorditos de otoño

Días de niebla, mañanas frías, hojas de otoño sembrando el bosque.

Los pájaros tienen un sistema de calefacción propio; ahuecan sus plumas inferiores para mantener el calor de su cuerpo, lo cual les confiere un divertido aire rechoncho, como es el caso de este pinzón que vimos en el alto de Pagasarri, pareciera que va a echar a rodar cuesta abajo

este petirrojo nos mostró su pose más tímida, conservando el calor corporal encogido en su rama

y en las campas de Arraiz, un colirrojo tizón exhibía su redondeada silueta disfrutando de un rayo de sol

Echa un vistazo a tu alrededor, ves otros pájaros con ese aspecto?

algún gorrión, quizás?

Potolotxoak udazkenean

Laino egunak, goiz hotzak, udazkeneko hostoak basoa ereiten.

Txoriek berogailu sistema propioa dute; beren beheko lumak uxatzen dituzte gorputzeko beroari eusteko, eta horrek aire potolo dibertigarria ematen die, Pagasarri gainean ikusi genuen txonta honen kasuan bezala, badirudi maldan behera hasiko dela.

Petirrojo honek bere itxurarik lotsatiena erakutsi zigun, gorputzeko beroa bere adarrean bilduta mantenduz.

Eta Arraizko zelaietan, iltze gorri batek bere irudi borobila erakusten zuen eguzki-izpi batez gozatuz.

Begiratu zure inguruan, ikusten badituzu beste txori batzuk itxura horrekin?

txolarren bat?

Sai zuria, (Alimoche)

Arraizetik, Bilbo inguruan gertu dagoen menditik, uda honetako Espainiako itzuliaren aldapa aldapatsuagatik ospetsua dena, Artigasko zabortegia ikusten da, kaioen, putreen eta miruen ohiko jatetxea. Eta han, 2019ko uztailaren 17an, sai arreen bikote bat ikusteko zortea izan genuen.

Itxura nahasezineko harraparia, hegalen muturrak beltzez dituen kolore zurixkakoa, eta isats luze bat, zirian amaitua. Kontrara, haren aurpegi horia distiratsua.

Sarraski eta harrapakin txikiez elikatzen da, ale honek bere mokoan zeramana bezalakoa.

Argazki horiek hartzeko unean, bikoteko kide batek hegaldia goratu zuen urrunean galdu arte, baina besteak haren jazarpenera joateko aukera eman zigun, miru beltz baten aldetik

Harrapakina kentzeko helburua zuela

Eta oparitu ziguten airean hegaldi eta berriketa erakustaldi bat egitea. Ahaleginak egin arren, miruak amore eman behar izan zuen bere asmoa lortu gabe.

Eta sai zuriak bere hegaldi geldiezinaz gozatzen jarraitu zuen, bere silueta berunezko zeruaren kontra ebakiz.

Bere lagunaren bila urrundu arte … harrapakina galdu gabe

Gustatuko litzaiguke berriz ikustea, baina behin eta berriz joan arren … ezin izan zen.

Alimoche, el buitre blanco

Desde Arraiz, cercano monte en los alrededores de Bilbao, famoso por la empinadísima cuesta de la vuelta ciclista a España de este verano, se divisa el vertedero de Artigas, comedero habitual de gaviotas, buitres y milanos. Y allí tuvimos la suerte de ver una pareja de alimoches el 17 de Julio 2019.

Rapaz de inconfundible aspecto, de color blancuzco con los extremos de las alas en negro, y una larga cola terminada en cuña. En contraste, su cara de brillante amarillo.

Se alimenta de carroña y pequeñas presas, como la que este ejemplar portaba en su pico.

en el momento de tomar estas fotografías, un miembro de la pareja elevó el vuelo hasta perderse en la lejanía, pero el otro nos permitió asistir a su persecución por parte de un milano negro

que tenía como objetivo arrebatarle la presa

y nos obsequiaron con una exhibición de vuelos y requiebros en el aire. Pese a sus esfuerzos, el milano tuvo que rendirse sin lograr su propósito.

Y el alimoche continuó deleitándonos con su imparable vuelo, recortando su silueta contra el cielo plomizo

hasta alejarse en busca de su compañera…sin perder la presa

nos hubiera gustado mucho volverle a ver, pero a pesar de nuestra insistencia…no pudo ser.