Ya están aquí, ya han llegado bailando entre los cielos y la tierra, dejándose llevar por el momento de caza matutina, cuando los bichos alados y atrevidos y algo tontos se dejan atrapar como alimento.
La danza se convierte en un dibujo de líneas quebradizas. Curvas caídas, remontes vivos, y algún espacio de quieto revoloteo. Un pensamiento veloz cruzando el tiempo. Y la alegría del vuelo intermitente, se conecta con este sol radiante mañanero.
Llevamos ya un mes de confinamiento, en nuestra casa encerrados, pasando un síndrome de abstinencia pajareril que combatimos con nuestras mejores armas: paciencia y nuestra fiel compañera, la cámara fotográfica. También tenemos otra compañera, nuestra perrilla Itzal, siempre presta a dar el antepenúltimo paseo…hasta el sofá. Cuando esto termine, va a salir rodando!
Con lo bien que estoy yo al solcito, anda no molestes….
Con esto de tener la ciudad vacía, parece que algunos de nuestros pajaruelos habituales se animan a hacernos una visita. Estábamos acostumbrados a los gorriones, a los colirrojos, a los petirrojos, ….pero es la primera vez que veo una curruca capirotada, a punto de asomarse a mi ventana.
Durante un par de días hemos tenido unos cuantos por aquí, deleitándonos con sus cantos y su presencia y ayudando con los mosquitos de la zona, gracias!
Qué tenéis de comer hoy?
En el tejado frente a mi ventana, los gorriones construyen el nido. Para ello, me han robado musgo del murete de entrada, pelos de perro y alguna fibra enganchada en la verja, de los días de viento.
Bajo las mismas tejas, varios nidos. Cuando nazcan los polluelos, esto va a ser un sinvivir…
El colirrojo tizón, otro habitual de la zona. Todas las mañanas emite su canto subido a la antena de la casa adyacente. Y de vez en cuando nos deja sacarle alguna fotico…
Me tomo un descanso y luego sigo…
Y su compañera, haciéndose la interesante
¿Interesante? y quién te crees que está construyendo el nido?
Todos, tooooodos los días nos despierta nuestro compañero más madrugador, el petirrojo. Y en ocasiones, hay conciertos a tres o cuatro voces, perfectamente repartidos entre los cuatro arbolillos de la zona.
Este es el mío, no pienso compartirlo con nadie!
El carbonerito de la zona, llamando a su compañera. Tit tit…tit tit…
Que ya tengo la cena lista! A comeeeeerr!!!
Y ayer mismo, un numeroso grupo de jilgueros rivalizaba en cantos o riñas, no estoy muy segura…
Que me han quitado los cardos, que son míos!
Y este sí que no me lo esperaba, un chochín! Acaba de regalarme su mejor trino. Espero que esté construyendo el nido por aquí…
Hilabete daramagu konfinamenduan, gure etxean, giltzapeturik, abstinentzia pajareril sindromea pasatzen, gure armarik onenekin borrokatzen: pazientzia eta gure lagun leiala, argazki-kamera. Beste lankide bat ere badugu, gure txakurtxo Itzal, beti prest azken aurreko paseoa emateko… sofaraino. Hau amaitzen denean, errodatzen irtengo da!
Ni eguzkitan oso lasai egonda,ea, ez zirikatu…
Hiria hutsik edukitzearekin batera, badirudi gure ohiko txoritxo batzuek animatzen direla bisita bat egitera. Ohituta geunden txolarreetara, buztangorrietara, txatxangorrietara,… baina lehen aldia da txinbo kaskabeltz bat ikusten dudala nire leihora agertzerakoan.
Egun pare batez izan ditugu hainbat hemen inguruan, euren kantu eta presentziarekin gozatzen eta inguruko eltxoekin akabatzen, eskerrik asko!
Zer duzu gaur jateko?
Nire leiho aurreko teilatuan, txolarreek habia egiten dute. Horretarako, goroldioa lapurtu didate sarrerako hormatxotik, txakur-ileak eta burdin hesian lotutako zuntzaren bat, haize-egunetakoak.
Teila berdinen azpian, hainbat habia . Txitak jaiotzen direnean, Hau ez da bizitzea izango…
Buztangorria, inguruan ohikoa den beste bat. Goizero kantatzen du alboko etxeko antenara igota. Eta noizean behin argazkiren bat ateratzen uzten digu…
Atseden hartzen dut eta gero jarraituko…
Eta bere laguna, bere burua interesgarri bihurtuz.
Interesgarria? Eta nor uste duzu ari dela habia egiten?
Egunero, eguuuunero, gure lagunik goiztiarrenak esnatzen gaitu, txatxnagorriak. Eta batzuetan, hiruzpalau ahotsetako kontzertuak izaten dira, inguruko lau zuhaitz txikien artean ederki banatuta.
Hau nirea da , ez dut inorekin partekatzeko asmorik!
Inguruko kaskabeltz handia, neskari deika. Tit tit… tit tit…
Afaria prest daukat! Jateraaa!!!
Eta atzo bertan, karnaba talde handi bat kantu edo liskarretan lehiatzen ari zen, ez nago oso ziur…
Karduak kendu dizkidatela, nireak direla!
Eta hau bai ez nuela espero, txepetxa bat! Bere trino onena oparitu dit. Espero dut hemen habia egiten ariko zarela…
Pequeñito, gracioso, adorable, simpático, muñequito, colorido, curioso….todo lo que se diga del herrerillo es poco.
Es un ave muy común en nuestros bosques, pero tan inquieta que no llegamos a divisarla con facilidad. Se confunde con su pariente el carbonero común, con el que comparte el pecho amarillo y mejillas blancas.
Con la cara lavada y recién peinao
Llama la atención su color azul en alas y capuchón, junto con la leve corbata negroazulada de su pecho. También las patas muestran una tonalidad gris azulada.
Recuerda: pelo punki azulón, botas molonas y corbata de boda
La frente blanca destaca entre el azul brillante del píleo y el antifaz, finamente delineado, de sus ojillos negros.
y la máscara del Zorro! pero sin tomar el sol, por eso estoy tan blanquito
El dorso, en pequeño contraste, nos enseña una zona más verdosa, como si se hubieran mezclado los otros tonos…
tengo la espalda del color de la hierba bajo los robles
Y su pico, diminuto pero fuerte, constituye la herramienta ideal para su variada dieta compuesta de semillas, frutos, brotes y bichillos varios.
Pico piquito picón, pequeño pero matón
En los juveniles se puede apreciar una coloración amarillenta en frente y mejillas
de perfil, se ve ahora?
con menor cantidad de azul, dandole un aire más despejado y mejor peinado
me he peinado p’atrás, para que veáis el colorcillo amarillo del que os hablaba…
En las viñas del camino, residencia y descanso de numerosas aves, el herrerillo común encuentra una buena sombra con picoteo al gusto, ya que entre los frutales localiza diminutos animalillos
Gustáis? Hay para todos!
cortando en este proceso algunas florecillas, por lo que también se le conoce como picaflor o cortaflor, pero como para sacar adelante una nidada de 4 o 5 pollitos hacen falta miles de orugas y larvas, es de gran ayuda para los agricultores.
trabajando sin parar, no veas lo que tragan los churumbeles…
Aunque luzca pecho amarillo como el carbonero y tamaño similar al garrapinos el herrerillo es fácilmente identificable, aquí tenéis una comparativa para distinguirlos.
Carbonero común, cabeza negra, mejillas blancas, pecho amarilloCarbonero garrapinos, cabeza negra con penacho blanco, mejillas blancas, pecho ocre y el más guapo de todos, está claro, no? azulito, pecho amarillo y antifaz!
Hasta aquí el post de hoy. Otro día hablaremos más y mejor de estos simpáticos pajaruelos, nos vemos!
Txikitxu, xelebre, maitagarri, jatorra, panpintxu, koloretsu, bitxi…, Amilotx urdinari buruz esaten den guztia gutxi da.
Oso hegazti arrunta da gure basoetan, baina hain urduri denez, zeren ez dugu erraz ikusten. Bere senidearekin, kaskabeltz handiarekin, bizkarralde horia eta masail zuriak partekatzen dituenarekin, nahasten da.
aurpegia garbi garbia eta orraztu berri
Deigarria da bere kolore urdina hegaletan eta kaputxoian, bere bularreko gorbata beltz urdinxka leunarekin batera. Hankak ere gris urdinxkak dauzka.
Gogoratu: ile punki azuloia, bota molonak eta ezkontzako gorbata
Kopeta zuria, pileoko urdin distiratsuaren eta bere begi beltzen artean fin fina delineatuta dagoen mozorroa nabarmentzen dira.
Eta Zorroaren maskara! Baina eguzkia hartu gabe, horregatik nago hain zuri
Bizkarraldeak, kontraste txikian, berdexkagoa den eremu bat erakusten digu, beste tonuak nahastu izan balira bezala…
Eta bere mokoa, txikia baina indartsua, tresna ezin hobea da haziz, fruituz, kimuz eta zomorrotxo desberdinak osatutako dietarako.
Moko pikatxoia, txikia baina matoia
Gazteen kasuan, kolore horixka ikus daiteke kopetan eta masailetan.
perfilean, ikus daiteke orain?
Urdin kantitate txikiagoarekin, aire garbiagoa eta hobeto orraztua bere aurpegiari ematen
Atzerantz orraztu naiz, aipatu dizudan koloretxo horia ikus dezazuen…
Bideko mahatsietan, hainbateko hegaztien lekubizita eta geralekua, atseden txiki harzen du amilotx urdiñak. Han zerbait jateko bilatzen du, zomorrotxoak loreen artena bizitzen baitdira.
Gustatzen zaizkizu? Denontzat dago!
Prozesu honetan loretxo batzuk mozten. Beraz, Picaflor edo Cortaflor bezala ere ezagutzen da, baina 4 edo 5 txitoko habia bat aurrera ateratzeko milaka beldar eta larba behar direnez, nekazarientzat oso lagungarria da.
Lanean etengabe, ez ikusi txurumbelek zer irensten duten…
Kaskabeltz handia bezalako bular horia eta pinu-kaskabeltzaren antzeko tamaina duen arren, erraz identifika daiteke, baina hemen konparazio bat duzue horiek bereizteko.
Kaskabeltz handa, buru beltza, masail zuriak, bular horiaPinu kaskabeltza, buru beltza gandor zuriarekin, masail zuriak, bular okrea Eta ederrena, argi dago, ezta? Urdinxka, bular horia eta mozorroa!
Honaino gaurko post-a. Beste egun batean gehiago eta hobeto hitz egingo dugu txori jator hauetaz, ikusiko dugu elkar!
Con ese nombrecito se pudiera pensar en un ser mitológico, pero de menor envergadura que los grandes dioses….y estamos hablando de un pajarito que mide unos 14 cm.
Pequeñito, sí, pero a ver quién la tiene más larga…
En realidad, la mayor parte de su longitud pertenece a su cola, la cual, en contraste, da a su cuerpo la apariencia de una pelotita
Qué pensabas? hablaba de mi cola!
Es fácil divisarlos en los bosquecillos de quejigos de Arraiz. Curioso, se mueven en grupos de varios ejemplares, siendo habitual distinguir dos en la misma rama
Tú has visto a los cotillas esos, los que nos sacan fotos, les conoces de algo?
El plumaje es una variación de rosa, negro y blanquecino, pardo por el dorso y rosáceo por el vientre, y una cabecita blanca con listas negras a ambos lados.
pues ahora que lo preguntas….me resultan familiares, son del barrio?
Ojillos negros con un halo dorado y patas negras. Y el diminuto pico perfecto para degustar pequeños insectos y frutos.
Yo ya les he visto varios días seguidos por aquí…
Con el pico rebuscan bajo los líquenes de la corteza en busca de alimento, pulgones, semillas, insectos…a veces en posiciones casi acrobáticas
pues ante la duda, mejor me escondo…
Revoloteando sin descanso entre ramajes y árboles varios y descansando breves instantes para volver a salir corriendo, digooooo volando!
pues yo, mejor me largo volando!
En un momento de descanso, le dejamos seguir con sus tareas. Adios!
Eso, fuera de aquí, que me alborotáis el gallinero, con lo tranquilos que estábamos solitos…
En el bilbaíno barrio de Rekalde, camino hacia el monte Arraiz, existe una carretera sólo de ida, llena de curvas y con poco tráfico. A un lado, la pared de roca con un corte vertical. Al otro, en uno de sus meandros, un jardincillo con matorrales y arbolillos sirve de residencia habitual a una numerosa tribu de colirrojos.
Queda claro mi nombre, verdad? cuerpo casi negro y colita rojiza en los machos
Tras observarlos varios días, decidimos hacer una sesión de fotos intensiva…descubriendo que estaban tan acostumbrados a la especie humana que se portaban casi como gorriones, sin miedo.
y un precioso traje gris terciopelo en las hembras, más disimuladas
Incluso parecían observarnos con cierta hostilidad…quizás nos estábamos metiendo demasiado en su terreno…
Mírame fijamente! Se aprecian mis patas negras y el pecho gris
O sólo nos ignoraban. Otro humano más pasando por aquí, buf, que aburrimiento…
la parte inferior de mi cuerpito es de un tono más cálido….mmmmmm gris champán?
Al pie de los arbustos, la madre naturaleza proporciona generosa ración de gusanitos…
En contraste con mi espalda casi negra, destaca el blanco en las alas y el rojo en la cola
Y junto a la zona rocosa, un espacio perfecto para protegerse
Las crías pasan más desapercibidas, vistiendo un tono monocorde, con una línea blanquecina a lo largo del pico
En una parte de esta zona se instaló un red metálica como prevención , y los colirrojos han aprovechado para construir nidos allí, en compañía de carboneros y herrerillos.
Estamos jugando al escondite y me ha tocado……nueve y diez! escondido o no, allá voy!!!
Veis? igual que un gorrión, esperando las miguitas
A ver si terminas ya ese bocadillo, que estoy esperando….
La zona ajardinada les sirve para juegos y revoloteos varios
Te he visto! estás detrás del árbol!
y la rocosa para darnos estas imágenes de saltos
Txorromorropikotayoké!!!!
Los árboles, como lugar de observación, desde donde no nos quita ojo este vigilante…
Estos niños, siempre alborotando…
Hasta que nos despide esta colirrojo, deseándonos un feliz día, gracias por la sesión!
Bilboko Errekalde auzoan, Arraiz mendirako bidean, igotzeko bakarrik errepide bat dago, bihurgunez betea eta trafiko gutxikoa. Alde batean, harrizko horma dago, ebaketa bertikalean. Beste aldean, meandroetako batean, lorategi txiki bat dago, sastraka eta zuhaixkekin, Buztangorri talde baten ohiko bizilekua dena.
Argi dago nire izena nondik datorren, ezta? Gorputz ia beltza eta buztantxo gorrixka arretan
Egun batzuetan haiei begira egon ondoren, argazki saio trinko bat egitea erabaki genuen… giza espeziera hain ohituta zeudela konturatuta, ia txolarreak bezala portatzen zirela, beldurrik gabe.
Eta belusezko traje gris eder bat emeengan, disimulatuagokoa
Etsaitasun apur batekin ere begiratzen gintuzten… beharbada gehiegi sartzen ari ginen haren eremuan…
Begiratu niri ondo! Nire hanka beltzak eta bular grisa estimatzen dira eta
Edo ez ziguten jaramonik egiten. Beste gizaki bat gehiago hemendik pasatzen, buf, asperdura baino…
Zuhaixken oinetan, ama naturak zizare sorta eskuzabala ematen du…
Nire bizkar ia beltzarekin kontrastean, hegoetan zuria eta isatsarean gorria nabarmentzen dira
Eta eremu harritsuaren ondoan, babesteko gune ezin hobea
Kumeak nabaritugabeak pasatzen dira, tonu monokordekoak, mokoan marra zurixka
Gune horren zati batean metalezko sare bat jarri zuten prebentzio gisa, eta buztangorriek habiak eraikitzeko baliatu dute han, kaskabeltz eta amilotxen konpainian.
Ezkutaketan jolasean ari gara, eta tokatu zait… bederatzi eta hamar! Ezkutatuta ala ez, hara noa!
Ikusten? Txolarre bat bezala, papurren zain.
Ea ogitartekoa amaitzen duzun, zain nagoen eta…
Lorategiak jolasetarako eta hegalditxoak egiteko balio die
Ikusi zaitut! Zuhaitzaren atzean zaude!
Eta arrokatsuko eremua jauzien irudi hauek emateko.
txorromorropikotayoké!!!!
Zuhaitzak, behaketa-leku gisa, bertatik ez digu begirik kentzen zaindari honek…
Ume horiek, beti zalapartaka…
Buztangorri eme hau gu kaleratu arte, egun zoriontsua opa diguzu, eskerrik asko saioagatik!
Eta nik, kaio bat besterik ez dagoela uste nuenak, bizi guztikoa, hankak horiak eta begiak haserre, tonu zuri eta grisak gorputzean, eta margotxo gorria moko horian.
Baina nik zuri zer egin dizut? haserre nagoela… aurpegi on honekin…
Keinu adeitsuak eta harroko itxura…
Pa ‘txula, ni, Bilbokoa bainaiz
Eta Abusu-La Peña inguruan hainbat alerekin egiten dut topo, kolore eta tamaina askotakoak, antxeta mokogorri eder hau bezala, neguko lumajea jantzita, mokoa eta hanka gorriak eta masailean orban gris bat dituena.
Neguko eguzki izpi herabeez gozatzen, katiuska gorriak daramatzat. Dotoreak, e?
Batzuek zentzu artistiko handia zuten, beraz argazkiak dotorea izan behar zuen… euri-jasaren ondoren, ur-goraldiak tinko iraun behar zuen korrontearen artean.
Hamar kanoi hegaleko, haizea txopan kandela orotan, ez du itsasoa mozten, hegan egiten du…
Kaio honek, udako lumajearekin, buru marroia du.
Hori da udak daukana, morenita jartzen zarela.
eta bibote zuri txiki bat
Eta jan dudan banillazko izozkia, goxo-goxo…
Eta espezie bereko mozuela gazte honek koloreen artean aukeratzeko gai ez dena…
Oraindik geratzen zait denbora zurixka bat nire ahizpa nagusiek bezala, baina horrela oso polita nago, ezta?
Baina iruditu zitzaidan ederrena kaio hauskara hura izan zen, espezie hankahoriak baino tonu apur bat argitsuagoak eta begi argi gardenak zituena, itxura ona ematen zioten.
Eta gaztainondo xume batzuk nire adats ederrean, dotore bezain xume
Badirudi gure hankahoria ez datorrela bat nire iritziarekin…
Baina ondo begiratu didazu? Dotoretasunerako, nirea!
Eta amaitzeko kaio iluneko ale hau, behin bakarrik ikusi egin duguna. Bisitan etorriko zen…
Atseden labur bat Nerbioi ibaiaren ur zalapartatsuetan, Peña parean, udarako leku bila
Tonu eta kolore guztietakoak, gazteak eta helduak, inguruko gainerako uretako biztanleekin espazioa partekatuz… beti presente, gure kaioak.