Zolloko urtegi txikia ia ondoko biztanleek bakarrik ezagutzen dute, ez baitu ez merenderorik ez bainurako ur egokirik. Zingira txiki bat da kokagune eder batean.
Eguzkiarekin
Bertara iristeko itxaropenak handiak ziren: beti lotzen ditugu ur-guneak txorien jarduera handiarekin… Eta ezer ez. Ez horregatik. Ibaiek bizitza handia dakarte, bai, baina zingirak… badirudi ez direla lumadunen gustukoak.
Eguzkirik gabe
2020ko abuztuan izan ginen, konfinamendu sakon baten ondoren eta mugikortasun baldintza oso mugatuen ondoren… Eta sorpresa handia hartu genuen: eraikuntzaren albo batean haitz-enara-txita batzuk zalapartari txioka ari ziren …
Ama baino handiagoak gara, baina oraindik ez dugu bakarrik jaten…
… amari eskatuz dagokion eltxo-anoa lortzeko.
Eltxo fresko ehizatu berria, nori tokatzen zaio?
Eszena film zahar batean bezala errepikatzen zen: amak (bi helduek txitak elikatzen dituzten arren, kasu honetan bakarra ikusi genuen eta emea zelaerabaki genuen, ale, hargatik) intsektu mota guztiak zekartzan eta ahoan sartzen ziskien…
Nire txanda daaaa!
… txita bakoitzetik, txandaka…
Mmmm, ze goxoa, amatxo…
… ia etsipenezko saiakera batean…
Ekarri hona, zomorrotxu hori potoloa da eta nik nahi dut!
… hainbeste berrido isilaraztekoa, arrakasta eskasarekin.
Entzun duzu esaera hau: «Negar egiten ez duenak ez du titia hartzen»? Ba hori…
Haitz-enarek etengabe elikatzen dituzte txitak, baina onartu beharra dago hauek hazita zeudela.
Bat zuretzat…
…eta, hala ere, ez zirudien prest zeudenik beren kabuz janaria lortzeko.
Besarkada birtual maitagarri bat bidaltzen diogu hain langilea den ama txiki honi.
Eta zomorro lodiena nire ume premiatsuenarentzat. Ufff, ez esan gero ama ona ez naizenik.
Bizitzak aurrera jarraitzen du: litekeena da aurten gazte haiek ahalegin bera egitea beren seme-alabak elikatzeko.
Munduko amatxorik onena dugu. Ale, bada garaia zuek alde egiteko, bestela ez digu postreik emango…
Zolloko urtegira itzuli beharko dugu datorren abuztuan.
Martxoaren erdialdea. Yuppi! Herritik irteteko baimena. Txangoan irteten gara maskarak, gel hidroalkoholikoak, ogitartekoak, ura, uretako arropa, berokiak, aterkiak… jantzita. Eguraldiak euria, itsaskiak eta ekaitzak iragartzen ditu kostaldean zehar…
Esaten dizut, my dear, egun eguskitxoa honekin turistaz betetzen zaigula hau…
Eta hodeitzarren artean eguzkia ateratzen da.
Marra txiki liluragarri bat, gure begiradak pinu baten gainera zuzentzen dituena. Pinu hori bi zuhaitz mehea errakorren artean dago, bi etxeren artean, eta errepideari itsatsita dago, non hondartzara joateko asmoa duten kotxe guztiek karabana handi bat osatzen duten.
Zuk kasurik ez, my darling, ez digute oraindik ikusi. Begira, jarri adaxka hau hemen, maitasun beautiful osoko habia txiki bat geratzen ari zaigularik.
Gazteak dirudite, eskarmenturik gabekoak, leku hurbilegia eta ahulegia aukeratu dute. Edo ez, zer dakit nik habiak eraikitzeaz? Ba hori.
Uste dut hau umeen gela izango dela. Zer iruditzen zaizu koltxoi mullidito bat jartzen badiegu, baby?
Apaindu egiten dira, pixka bat lan egin, berriro apaindu, adaxka pare bat jarri… eta geldi geratzen dira martxoko lehen bero horietaz gozatzen.
Darling, atseden hartuko dugu? Badirudi gizakien auto-ilarak egonkortu egiten direla… mahaiak eta aulkiak ateratzen ari dira, askaldegi bat osatuko dute hemen…
Auto-karabana gelditu egiten da. Familiak ibilgailuak utzi eta hankak luzatzen dituzte, eta haurrak gora begira daude…
Disimulatu, my love, ez begiratu, makurtu burua, ez egin kontaktu bisualik…
Minutu batzuetan, zikoina bikotea da protagonista nagusia. Aprobetxatu egiten dute eder jartzeko eta beren krotoreo bereizgarria publiko zoragarriaren aurrean askatzeko…
Nire garrasi hipourakanatua botako dut ea horrela ikaratzen ditudan…
Eta hondartzarako bidea berriz hasten da, bakoitza bere zereginera itzuliz. Gizakiak beren jaiegunaz gozatzera eta haiek beren maitasun-habia ehuntzera.
Konturatzen zara, my darling, gizakiak zein arraroak diren? Kaiola gurpildunetan sartuta bizi dira… Egia da, my dear, badirudi ez dakitela kerik gabe bizitzen… eta, bide batez, datorren urtean nik aukeratuko dut habia jartzeko lekua. Nori bururatzen zaio pinu bat aukeratzea errepide ondoan?
Une horretan eguzkiak berriro hodeien atzean ezkutatzea erabakitzen du, argazki-saioarekin amaituz. Ogitartekoak eta lasaitasunaz gozatzeko tartetxoa ditugu zain euriteak itzuli aurretik.
Plazera izan da. Amiamoko umetxoak ezagutzera itzuliko gara…
Edo kaio polarra ere esaten zaio, horregatik datorrela hain leku hotzetik, harritzeko, hain eder eta zurixkatik . Hau lehen neguko ale bat da (hori uste dut, baten bat ikusten dudan lehen aldia delako……)
Nahiko lukete nire hemengo lehengusinek nirea bezain jantzi polarra dotore izan.
Otsailaren hasieran ikusi genuen, eta bertako adituek esan ziguten egun batzuk zeramatzala han. Ezertan ere ez, txori-zale guztiak geunden zelatan.
Bilboko lehengusinek egun batzuk pasatzera gonbidatu nindutenean, ez zidaten paparazziena kontatu…
Artikoko kaioa da eta, kontatzen didatenez, Groenlandiatik etor daiteke. Hegazti horietako gutxi batzuek, oro har heldugabeak, migratzen dute negua Islandian, Norvegian edo Eskozian igarotzeko. Eta batzuetan Guggenheim eta Bilboko lehengusinak bisitatzea erabakitzen dute.
Fama handia Bilboko pintxoena eta taberna itxi guztiekin egiten dut topo… Penagarria pandemia… Hementxe nauzue topatzen dudana mokoka…
Bertako kaioen antzeko tamaina du, egiazta daitekeenez…
Bai, hau da nire lehengusina, hona etorri izanaren erruduna. Egia esan, eskerrak eman behar dizkizuet inguru honetan duzuen eguzki atsegiñatik, ni jaio nintzen lekuan hotz handia egiten baitu…
… baina zurbilago. Kaio zurien berezko ezaugarri bat du: luma primario zuriak dituen kaio heldu bakarra da, kaio handien artean. Kaio handi hiperbóreo kontuan hartuta, noski.
Baina zer esan didazuna!!! Kaio hiperboreo handiagoa da, eta bere mokoa ere bai. Zein fina eta delikatua naizen, eta… handikote horrekin alderatzen nauzula…
Tenperaturak gora egin bezain laster, jatorrizko lekura itzuliko da, eremu artikoan. Bi kaio polar mota daude, groenlandiarrak, neska hori bezalakoa, gure kostaldean noizbehinka agertzen direna…
Hemen kaio-kultura apur bat duzue: Groenlandiako barietateari larus glaucoides deitzen zaio eta kanadarrak are izen politagoa du, larus kumlieni.
…eta kanadiarra, britainiar uharteak bisitatzera iristen dena, baina ez da hegoalderago jaisten.
Edertasun zuri honen bisita ederra. Agian datorren urtean berriro etortzera animatuko da, helduaren lumajerekin.
Agian animatuko naiz, bai… Txoritxikiak erakusten dizu, Txoritxikiak entretenitu egiten dizu, eta ni pozik joaten naiz… Datorren negura arte!
Norbaiti kaioei buruz galdetzen diozunean, beti kaio bera seinalatzen diote, gure teilatuetan dabiltzen kaio, bekozkoa zimurturik, begirada haragijalea eta orban gorria moko horian… bere hanken koloreagatik ezagutzen dugu, kaio hankahoria.
Kontuz hortik esaten duzunarekin, badakit non bizi zaren…
Eta ez dugu gogoan gure kostalde eta soroetan ohikoa den kaio mokogorri, fin eta dotorea, negu-garaian jantzi elur-zuria janzten dituena, mokodun eta hanka gorridun, azken horren puntatxo beltzarana izan ezik.
Dantzaldiko erregina, gaziena, pizpireta, bere kongenereak baino txikiago eta finagoa…
Lehen hilabeteetan, lur tonuekin kamuflatzen da, mokotik buztanera, eta lumajea aldatzen joango da, bigarren urtean behin betiko lumajera iritsi arte.
Uztaila bukaeran gaude, bi edo hiru hilabete ditut eta neskato baten aurpegia daukat…Urrian gaude eta tonua leundu zait, baina oraindik harea kolorea dut lumetan.Ni zaharragoa naiz! Urte bat dut, gorputza grisa eta zuria, nahiz eta nire txanoa grisez zikinduta egon, epe laburrean nocilla kolorez izango da eta neskalaguna bila dezaket…
Helduek txokolate koloreko kaputxoi bat erakusten dute udaberrian, ugaltzeko garaian, eta horren ondoren luma marroiak galtzen dituzte…
Uztailean, txokolatezko txanoarekin, bibote zuria jan berri dudan merengearena da…
…udan zehar, kolore zuri gris uniformea berreskuratuz, kolore honetako orban txiki bat aurikularraren parean utzi arte…
Eraztun bat jarri didate hankan, jakiteko noraino bidaiatzen dudan, nondik mugitzen naizen eta ea Bilboko jaietara joaten naizen.Ea aurten jaiak ditugun, iaz zomorro koroatu txar batek xaxatu zizkidan… eta bestela, ba hondartzatxoan egun osoan, ez da batere gaizki egoten…
…negu osoan lagunduko diela.
Ba uda bikaina dugu motorrik gabeko hegaldia egiteko…
Uste dut erakargarrienak direla urteko sasoi honetan , lumaje zuri eta grisarekin eta hanka eta moko gorriekin.
LAS GAVIOTAS DANTZA ESKOLAK babestutako iragarkia, eskolak ematen ditugu Bilboko itsasadarrean zehar, Peñatik San Antonera…Zatoz gurekin gozatzera, jolastuz ikasiko duzu. Ikasturte amaieran hanka eraztun bat doan lortuko duzu. ANIMA ZAITEZ!
Eta zoragarria da edozein barandatan lerroak osatzen ikustea, ibiltariak eta ogitartekoak zelatatzen, beti prest kaleak garbitzen laguntzeko.
Ea… ea… ogiaren buztana, nor da azkena?
Migraziorako joera duen espeziea dela kontatu digute, baina badirudi neguak Bilbon eta inguruetan igarotzen ohitu direla.
Ez nago gaizki hemen… ahate eta hankahorien, buztanikareen, ubarroien eta kulixken artean. Hori bai, lertxunekin ez naiz sartzen…
Argi dago gure hirian eguraldiak hobera egiten duela. Bestela, esan iezaiozue negu honetan bisitatu gaituen kaio polarra honi.
Groenlandiatik egiten den bidaia luzea da, eta beste urte batzuetan atseden hartzen naiz Ingalaterrako kostaldean, baina aurten Brexit delako hemen egun batzuk igarotzea erabaki dut.
Egun gris batean hartutako irudi horietatik urtebete pasatu da. Hodei grisekin eta landarekin… grisa? Hori ere bai. Kapitain piratako intfulekin agertu zitzaigun, buztangorrien enbor zatituta aukeratuz, postua kendu nahi zionari erronka eginez, Espronceda gogoratuz…
Con diez cañones por banda,/ viento en popa a toda vela, no corta el mar, sino vuela/ un velero bergantín: bajel pirata que llaman,/ por su bravura, el Temido, en todo mar conocido/ del uno al otro confín.
Zeru euritsuari deiadar eginez eguzki izpi batengatik portu onera eramateko, bere txiokakin desafio eginez asmo txarreko edozein kortsario inguruan zenik
La luna en el mar riela,/ en la lona gime el viento, y alza en blando movimiento/ olas de plata y azul; y ve el capitán pirata,/ cantando alegre en la popa, Asia a un lado, al otro Europa,/ y allá a su frente Stambul.
Haize-jainkoari eguna uxatzeko haize-bolada on bat eskatzen, non hegan egin zezakeen lumatzeko beldurrik gabe.
Navega velero mío,/ sin temor, que ni enemigo navío,/ni tormenta, ni bonanza tu rumbo a torcer alcanza,/ ni a sujetar tu valor.
Askalduko diren zomorro txikiak kontatuz eta kontatuz, zeharkaldia luzea dela eta errazionamendua dagoela.
Veinte presas/ hemos hecho/ a despecho/ del inglés, y han rendido/ sus pendones/ cien naciones/ a mis pies. Que es mi barco mi tesoro,/ que es mi Dios la libertad, mi ley la fuerza del viento,/ mi única patria, la mar.
…bokaziozko eta itxurazko pirata, garondoan beste kaskabeltzetatik bereizten duen orban argia duena, handia, kaskabeltz txiki eta menditarra, kortsario-zapia nork daraman argi eta garbi utziz.
«Allá muevan feroz guerra/ ciegos reyes/ por un palmo más de tierra:/ que yo tengo aquí por mío/ cuanto abarca el mar bravío,/ a quien nadie impuso leyes.
Eta kanabera altuko botak urdin grisaxka edo gris urdinxka, ekaitzak dakarren argiaren arabera.
Y no hay playa,/ sea cualquiera,/ ni bandera/ de esplendor, que no sienta/ mi derecho,/ y dé pecho/ a mi valor.» Que es mi barco mi tesoro,/ que es mi Dios la libertad, mi ley la fuerza del viento,/ mi única patria, la mar.
Burua kolore beltz bizikoa da, mokoaren oinarrian jaiotzen den marra zuri deigarri batekin, eta masailetan zehar ia garondoraino hedatzen da, Barbablanca pirata gogoraraziz.
A la voz de ‘¡barco viene!’/ Es de ver/ Cómo vira y se previene/ A todo trapo a escapar: Que yo soy el rey del mar,/ Y mi furia es de temer.
»En las presas/ Yo divido/ Lo cogido/ Por igual. Sólo quiero/ Por riqueza/ La belleza/ Sin rival.
Que es mi barco mi tesoro, / Que es mi Dios la libertad, Mi ley, la fuerza y el viento, / Mi ñunica patria, la mar.
Bularrean eta sabelean zurixka edo okrea janzten du, adinaren eta urte-sasoiaren arabera, sagailoak eta haizeteek higatutako kasaka bezala.
¡Sentenciado estoy a muerte!/ yo me río:/ no me abandone la suerte/ y al mismo que me condena, colgaré de alguna antena,/ quizá en su propio navío. Y si caigo,/ ¿qué es la vida?/ por perdida/ ya la di, cuando el yugo/ del esclavo,/ como un bravo,/ sacudí. Que es mi barco mi tesoro,/ que es mi Dios la libertad, mi ley la fuerza del viento,/ mi única patria, la mar.
Eta eguzki-izpia dator, bizkarreko kolore arre grisaxka eta hegal barra argiak nabarmenduz, mila batailatan irabazitako kortsario-galoiak bailiran.
Son mi música mejor Aquilones,/ el estrépito y temblor de los cables sacudidos,/ del negro mar los bramidos y el rugir de mis cañones. / Y del trueno/ al son violento/ y del viento/ al rebramar, yo me duermo/ sosegado,/ arrullado/ por la mar.
Itsasoa bare geratzen da ekaitzaren ondoren. Hemen pausatzen da kapitain pirata, popan alai kantatzen, Asia alde batean, Europa bestean, eta han bere aurrealdean, Istanbul. Hurrengo ekaitzera arte!
Que es mi barco mi tesoro,/ que es mi Dios la libertad, mi ley la fuerza del viento,/ mi única patria, la mar.
Rafael Ajanguiz Letona 05/11/1932-03/12/2020
Nire Aitarentzat, nire pirata kutunenarentzat: zure adimena beste vericueto batzuetan galtzen zen arren, ez zenuen inoiz ahaztu poema hau zure pirata-aurpegirik onenarekin deklamatzea, zure inguruko guztiei barre eginaraziz. Istanbuletik haratago ikusiko dugu elkar.
Bilboko itsasadarrean, Abusu-La Peñan, bizi diren hegaztiei buruzko postaren jarraipena, non lertxunek eta ubarroiek janaria eta publikoa partekatzen duten.
Ongi etorri bisitariak! Pasa eta ikusi dotorezia eta edertasun hedapen handia hiriaren erdigunean bertan!
Ez dela cityaren erdigunea, baina hala balitz bezala: auzo xume honetan parke handi bat aurkituko duzue paseatzeko, ariketa fisikoa egiteko eta itsasadarraren gaineko ikuspegiez gozatzeko…
Itsasadarraren gaineko ikuspegiak izateko, nireak, begirik kentzen ez diedanak…
Eta suertea baduzue, ikusi inguruetan sinestezinadirudikolorehauekin beti eskutatuta martin arrantzalea…
…edo lertxun txiki zuri liraina, irtirina, ilunabarrean uraren ispiluan begira dagoen bitartean…
ispilutxo ispilutxo, esadazu… non dago arraintxo aberatsena?
Ahaztu gabe beren tamainan apalagoak ziren baina era berean deigarriak ziren txori txiki haiek…
Buztanikara zuria, isats jauzkaria astinduz…
Udaberri honetan jaio naiz eta oraindik ez dut nire txano beltza…ea peluxea ematen dudan?
Itsasadar osoan zubien artean igeri joaten den murgil handia…
Sarritan etortzen naiz bisitan eta asko gustatzen zait bertakoen harridura aurpegia ikustea ni ikustean
Bilbotik gertu, Kantabriarako norabidean, La Arena hondartzaz goza dezakegu, Zierbana eta Muskiz udalerrien artean partekatua, olatu lausoez eta harea ilunaz. Bertan, Barbadun ibaiaren irteera eta Kantauri itsasoaren sarrera elkartzen dira, eta padura batzuk eratzen dira, non bisitari partikular batzuek atseden egun batzuk hartzea erabaki duten.
Paduren ikuspegia, hondoan hondartza dagoela.Paduran gora, paduran behera, eremu osoa patruilatuz
Marea biziek ohi baino mahaikide gehiago erakarri zituzten: lertxun-txiki zuri batzuk, lertxun hauskara talde bat, bost lertxun gorri eta landarediaren artean azkar ezkutatu ziren hegabera saldo bat iritsi ziren. Baina benetan poztu gintuena bost flamenkar osatutako taldetxo hau izan zen.
Azkena ez da argazkian ateratzen atzeratuta doalako…
Haietako bat itsasadarraren irteeraraino hurbildu zen, eta hondartzako ibiltarien artean zirrara eragin zuen…
Indarberritu beharra dago, bidaia luzea da eta.
…ikusleei entzungor eginez, krustazeo eta molusku txikiak harrapatzeari ekin zion, ezaugarri duten kolore arrosa hori lortzeko asmoz…
Nire hegoen azpian kolore arrosa sotil bat ikus daiteke.
…izan ere, lehen hiru urteetan kolore zuri-beltza izaten du, eta, beraz, oraindik gaztea zela esan dezakegu…
Nire hanka luzeetan lau hatz dauzkat, hiru aurretik mintz batez lotuta eta beste txiki bat atzealdean.
…ezinezko jarrerak hartu zituen bere lepo luzearekin, lumak apaintzen jolastuz…
Eta pixka bat luzatzera, gero flexio batzuk egiten ditut…
…eta jakiak iragazteko artea erakutsi zigun: mokoan plakatxo batzuk ditu, lohia elikagaietatik bereizten dutenak mokadu on bat lortzeko…
Eta beti goxoena niretzat gelditzea.
Ikusten duzuenez, ez da ezinbestekoa Doñanara hurbiltzea flandestarrekin gozatzeko, baina esan behar bisita aparta dela. Aldaketa klimatikoaren kontua izango da? Edozein egunetan pelikanoek bisitatzen gaituzte…
Ba pelikano bat ikusten duzun egunean, perrenke bat ematen dizu!
Abusu edo La Peñan. O Abusu-La Peña, badakizu, non udalerri bat amaitu eta beste bat hasten den, Bilbo eta Arrigorriaga, edo… ez? Ez naiz inoiz zehazki argitzen muga non dagoen… Ados, jarrai dezagun, zubi bat duen leku horretan, ikastola bat dagoen leku horretan… Joé, zein zaila den hau!
Bazen behin kolore ederreko ahatetxoak… ohituta gauden ahate horiek, aspalditik Bilboko itsasadarrean bizi diren basa-ahateak …
Bilboko gunerik onena, Abusuko ur-jauzia, arraintxoz eta hainbat xomorroz betea
… dotoreak, argitsuak, turkesa, zuri-beltza eta lepoko zuria konbinatuz. Eta buztaneko kizkurra, lumatxo aztoratu horiek…
Nire koloreak berreskuratu berri ditut, «eklipse» izeneko eztei-ondoko mutuaren ondoren, non eme baten antz handiagoa dudan. Nire lumak berriz ateratzen zaizkidan arte, yupppiiii!
Bertako ederrenak. Edo hori uste zuten, beste elementu batzuk iristen hasi zirelako, baina ez ziren hain dotoreak. Gure ahate kreol maiteak badaramatza zenbait denboraldi inguru honetan. Agertu eta desagertu egiten da, San Anton zubiraino hurbiltzen da bere antifaz gorriarekin, ibiltari, turista eta autoktonoen solaziarako…
Bilboko itsasadarreko superheroia naiz!!!
… bere lagun onarekin, Lucas ezizenez ezagutzen dugunarekin, marrazki bizidun baten oroimenez… eta haren ezaugarriak basa-ahatearen nahasketa bat dira, lepokoagatik, ezezagunagatik eta milarrazengatik…
Bilboko itsasadarreko superheroiaren lagunik onena naiz! Karatula gordetzen diot lo dagoenean, jeje.
Hementxe dituzue tamaina ezberdinak ikusteko, basa-ahate-eme baten konpainian… hara koadrila…
Elkarrekin, baina ez nahasita, guztientzako lekua dago.
… gure turista egiptoar xarmantarekin osatzen dena, Niloko antzara deritzona, hemendik hurbiltzen den bakoitzean haiekin egoten da.
bale, bai, orain argazkirako bakarrik harrapatu nauzu, baina beti joaten naiz haiekin parrandan, superkolegiassss gara, zin dagizut Snoopygatik!
Beste muturrean, ia Arrigorriagan, anatido koloretsuen beste koadrila bitxi bat sortu da. Horien artean nabarmentzen dena… ejem, ejem, ejem, norbaitek baldin badaki, konta diezadala ¿basa-ahate eta zertzeta nahasketa?
Eta, gero, ezezagunen aurrean «aditua» zarela pentsatuko duzu. Ezagutuko zaitut, ba… utz dezagun egun batean arrautza bakarti bat izan nintzela eta orain nire etxea aurkitu dudala…
Hau bai, Manky Mallard bat da, ahate bati deitzeko modu bat, bere hibridazio ezberdinetan tonu zuri-beltz berriak lortu dituena. Amerikarren gauzak, guztiari izena jartzen diotenak.Nik Zin egingo nuke lehen aldiz ikusi nionean beltzagoa zela.
Ez da izango garbitu dituzula prismatikoak? Argiaren arabera, nire lumajeak ilunagoa dirudi. Eta gauez bazatoz, kontatu ere ez dizut egiten…
Eta gure udako bisitaria,murgilari mottoduna, beti hain konpainia bikainean ikusten duguna. berdin zaiola ahateekin festan joateko edo lasterketa batzuk egiten dituela bi hauekin edo… Plan guztietara apuntatzen da. Egia esan, Bilboko jaietarako etortzen zen, baina aurten uretako berbena hauekin konformatu da: lertxunak, gartzetak, kulixka txikiak, buztanikarak, ur-oiloak, ubarroiak…guztien artean.
Incognitoz nator, paparazziengandik ihesi lagunekin denboralditxo bat pasatzeko eta ez dago argazkilari honetik ihes egiteko modurik! A zer uda ematen ari didan…
jarraiyuEta kolore koloretsuaz amaitzeko, uda amaierako ilunabar zoragarri hauetakoren bat inguru honetara hurbiltzen bazarete, ipuin honen egiazkotasuna egiaztatu ahal izango duzue. Ez dela ipuin bat eta ez dela amaitu, oraindik ez dizuedalako aipatu…jarraituko du
Uztailaren erdialdera, eguzki amaigabeko eta argi abegitsuko egun distiratsu horietako batean, argazkilari bakartia Arraiz mendiaren gailurrera iritsi zen, kontenplazioari ekitea eta bere ideiak lasaitzeko behaketa egiteko itzal pixka baten bila…
Zuhaitz horiekin zail samarra da itzalarena, denbora gehiago eman beharko zaie…
…eta bere lanabesak prestatzen ari zen bitartean, udaberri honetan jaiotako maizter berrien edertasunaz gozatu ahal izan zuen, moxal jostari eta txahal alaiak zelaiak borborka baitzeuden…
Nire atseden-orduan nago, ekarri didazu sagartxo bat?
Mahai apartatu bat aukeratu zuen, ia ezkutatua, profesional onaren bere arteak zabaldu zituen, egonarriz igo zuen kamera, ilunabar epelean isiltasunaz gozatuz, behatua izatearen sentipen bitxia sentitzen hasi zenean…
Txo, ikusi duzu tipo arraro hori? Kamuflajean doana, argazki-makina bat daramana, ez zaizu susmagarria iruditzen?
Berehala ohartu zen gure protagonista egoera ezohikoaz: inguruko sastraka batean enara taldetxo bat ari zen txioka ia atsekabeturik, gaztetxo batzuk ziruditen, aurpegiko tonu gorrixka bereizgarririk gabe…
Ez begiratu… ez begiratuuuu! Animalien munduko lehen araua, ez egin begirik ehiztariarekin!
Bere ikusezintasun-kapa gainetik bota eta tentuz hurbildu zen, hegazti txikiek begirik kentzen ez zioten bitartean…
Ez dela ehiztaria, txo, aurpegi ona duela…
… susmo txarrez, arrotza zelatatzen, beren gurasoak askariarekin noiz iritsiko zain zeuden bitartean…
Aizu, arrazoi duzu, ez dirudi pertsona txarra…
Argazkilariak gogora ekarri zuen, habiatik irten eta aste bat edo bi gehiago gurasoek elikatzen dituztela txoritxo horiek, nahiz eta beren kabuz ehizatzeko gai izan…
Adi egon, goseak gaudelaaa!!!! gutxiago argazkilariari buruz eztabaidatu eta gehiago deitu janari eske!
… eta ikusi ahal izan zuen nola, praktika-hegaldi laburren artean, bere adarrera itzultzen ziren hurrengo mokaduaren zain…
Adi, ama eltxo eder batekin hurbiltzen da,ea saria nori dagokion ikustera…
… gogoz eskatzen janaria hurbiltzen ikustean…
Niri, niri, niriiiii!!!
… eta ikusle pozgarriari irudi maitagarri horiek lortzeko aukera eskainiz.
Hainbeste begiratu beharrean, eskutxo bat bota zenezake eltxo mordoxka batekin, mutiko! Ume hauek akabatuko naute…
Beste bi aste barru, Afrikara joateko hegaldia prestatzen arituko dira.
Pandemiaren ondoren mugak ireki bezain pronto , eta gure lehen turistak hemen ditugu, munduko mugetatik… edo lorategi pijorengandik…
Itzultzeko gogoa nuen! Oporrik onenak lagun onenekin, beti Bilbon!
…ez dakigulako nondik datorren. Iaz irailaren amaieran agertu zen, egun batzuk eman zituen hemen eta urrun egin zuen hegan.
Berandu nenbilen emigratzeko. Atseden egun batzuk Abusun eta bidaia jarraitu nuen…
Aurten goiz dator, edo ez al da berbera?
Eta nola bereizten gara? Begian dugun orbanetik?
Nik ez ditut zazpi desberdintasunak ikusten. Biak dira altuak, ederrak, koloretsuak eta jatorrak… eta hori da arraroa: Niloren antzarak izaera apur bat suminkorra du eta ez du beste ahate batzuekin ondo adiskidetzen. Hala ere, ale horrek txolarreekin eta usoekin partekatzen zuen janaria, errepidean paseatzen zen itsasadarraren ondoan, eta ez zirudien gizakien beldur zenik.
Ea, gose naizela eta ogirik botatzen badidate, jaten dut…
Horrek lorategiren batetik ihes egitea pentsarazten digu, animaliatxoa konfinatuta bizi zen lekutik, baina ez darama inolako identifikaziorik…
Nik ere ez neraman iaz… pasaporterik gabe bidaiatzen dut.
Eta zalantzaren aurrean, egin dezakegun gauza bakarra haren presentzia dokumentatzea da, Espezie Exotiko Inbaditzaile gisa katalogatuta dagoela kontuan hartuta.
Zer esan duzu? Inbaditzailea? Exotikoa? Espeziea???? Agiririk gabe joateagatik deportatuko naute?
Eta, bide batez, bi bisitarien arteko aldeak bilatzen ditugu.
Eta horretarako argazkia mila atera behar dizkidazu? Vaaaaaleeeee, momentu bat posatuko dut
Bere soin grisaxkarekin paseatzen den bitartean, bere hanken kolorea ikusten dugu, kolore arrosa argikoa, grisaxkatik txiklera alda daitekeena… gure aurreko lagun bezala.
Nire hankak arrosak dira, gorrixkak, argi dago, marrubizko txiklea!
… eta kontatzekorik ez, hori baita ikusten dudan desberdintasun bakarra.
Nire hankak sosegatuak dira gehienbat, arrosa-koloreko tonu grisekoak. Baina gorputzaren gainerakoa konpentsatzen du, begira zer koloreak!
Egia da gure aurreko lagunak ez zuela bere burua gehiegi erakutsi, honek ez bezala, bere hegaldi-tresnak erakusteko poserik onenak erakutsi baitizkigu.
Nire luma primarioen ikuspegi zoragarriak, muturrekoenak hegaletan, kolore beltzekoak, haizemailea bailitzan nire ipurd… tapatzen…
Edo begiko orban bereizgarria, ale bakoitzean aldatzen dena,
Hegazkinlari-betaurrekoak daramatzat jantzita… ikusten duzuen eremu zuria luma estalkiak dira, nire hegalen erdialdera.
baita garondoko alde marronazeoa ere.
eta azeri koloreko lumak nire gorputz-adar hegalarien goialdekoak dira.
Niloko antzara batzuek ere orban marroia dute bularrean, baina honetan ez dugu ikusten…
…kolore berde metalizatu moloi honengatik ere nabarmentzen dira. Nire lumak, eh! Orban marroiarenaz, nik ez dakit ezer…
Koloreen kontraste goxoa, ia ohiko bisitariarentzat. Datorren urtean, ziur bikote bat ekarriko digula!
…eta isats beltza, nire gorputz txiki grisaxkaren kontrastean, ostadar oso bat! Atsegin handia izan da zuek bisitatzea, laster arte!
